Удзел паўночнакарэйскіх войскаў у баявых дзеяннях на баку Расіі ў Курскай вобласці стаў для Пхеньяна беспрэцэдэнтнай магчымасцю атрымаць рэальны досвед вядзення буйнамаштабнай вайны. Чаму навучыліся паўночнакарэйскія салдаты?
Як адзначаюць аўтары артыкула ў The Wall Street Journal, вырашальныя баі ў Курскай вобласці, адкуль украінская армія ўжо ў асноўным адступіла, паказваюць, як паўночнакарэйскія войскі маланкава адаптавалі сваю састарэлую тактыку да найбуйнейшага канфлікту ў Еўропе з часоў Другой сусветнай вайны.
Упартасць і масавасць
Першыя вылазкі паўночнакарэйцаў на поле бою ў снежні адбываліся вялікімі групамі без падтрымкі артылерыі, беспілотнікаў або бранятэхнікі, што рабіла іх лёгкай мішэнню для ўкраінцаў.
Нягледзячы на недахоп тэхналогій, ужо ў першых баях паўночнакарэйцы вызначаліся высокай фізічнай вытрымкай, фанатычнай адданасцю і гатоўнасцю ісці ў штурм пад шчыльным агнём. Нават пры цяжкіх стратах яны працягвалі наступленне. Калі на іх нападалі, яны трохі адступалі, перагрупоўваліся і зноў наступалі.
Але нават калі паўночнакарэйцы здзяйснялі не вельмі прафесійныя дзеянні на полі бою, украінцам было цяжка ўзяць іх у палон, бо многія выбіралі смерць замест палону.
Дзесяцігоддзі таму паўночнакарэйскіх спецназаўцаў навучалі захоўваць адну кулю ў пісталеце для сябе і ціснуць на курок пасля крыку: «Няхай жыве лідар Кім Ір Сен!», калі іх бралі ў палон. Цяпер тактыка змянілася — байцы падрываюць сябе гранатай.
Хуткая адаптацыя
Аўтары адзначаюць, што за некалькі месяцаў баёў паўночнакарэйскія салдаты здолелі адаптавацца. Адна з самых хуткіх адаптацый адбылася ў барацьбе з беспілотнікамі, якія запаўняюць неба над лініяй фронту. Калі іх упершыню разгарнулі, паўночнакарэйцы проста глядзелі на дроны, не разумеючы, што яны ўяўляюць сабой пагрозу. Але вельмі хутка яны навучыліся тактыцы, якая дазваляла пазбягаць ці знішчаць іх.
Каб пазбегнуць страт ад атак украінскіх дронаў, паўночнакарэйцы навучыліся абыходзіць праціўніка з флангу: адна частка ўдзельнічала ў атацы, а другая наносіла ўдар з тылу. Таксама яны разбіваліся на невялікія групы, каб пазбегнуць знішчэння.
Дакументы, канфіскаваныя ў паўночнакарэйскіх вайскоўцаў, сведчаць пра дбайную фіксацыю перамяшчэнняў на полі бою і падрабязны ўлік выкарыстанага абсталявання.
Дакументы паказалі, што паўночнакарэйцы з усіх сіл спрабавалі інтэгравацца з расійскімі войскамі, адзначаючы, што ім патрэбныя звесткі расійскай разведкі пра месцы запуску беспілотнікаў або пра артылерыйскія пазіцыі Украіны, каб нанесці ўдар на апярэджанне па іх і мінімізаваць страты.
Зноў у баі
Панёсшы велізарныя страты на пачатковым этапе, паўночнакарэйскія войскі адышлі з поля бою пад Курскам на пачатку студзеня. Яны вярнуліся прыкладна праз месяц, калі Расія ўзмацніла намаганні па выцісканні ўкраінцаў са сваёй тэрыторыі.
Паводле слоў украінскіх вайскоўцаў і аналітыкаў, з таго часу паўночнакарэйскія салдаты сталі аднымі з найбольш каштоўных на полі бою дзякуючы лепшай інтэграцыі з расійскімі войскамі і перадавой тактыцы ў спалучэнні з вынослівасцю.
Як адзначае супрацоўнік украінскай вайсковай разведкі, паўночнакарэйскія камандзіры сядзяць разам з расіянамі і перадаюць інструкцыі на карэйскай мове. На месцах жа паўночнакарэйцы разумеюць элементарныя рускія словы, якія яны павінны былі вывучыць падчас падрыхтоўкі.
У вайне, дзе беспілотнікі зрабілі выжыванне пяхоты яшчэ больш складаным, гатоўнасць паўночнакарэйцаў наступаць пад агнём — найважнейшая перавага. «Дзякуючы велізарнай масе, што рванула наперад, яны пачалі адваёўваць пазіцыі», — кажа капітан Алег Шыраеў, камандзір 225-га асобнага штурмавога палка, які ваяваў супраць паўночнакарэйскіх салдат у Курскай вобласці.
Да лютага іх вялікая колькасць, фізічная вытрываласць і гатоўнасць прасоўвацца пад агнём ужо спалучаліся з палепшанай тактычнай дасведчанасцю, напрыклад, з перамяшчэннем невялікімі групамі, а таксама з падтрымкай усяго расійскага арсенала ўзбраенняў — ад планерных бомбаў да артылерыі і выбуховых беспілотнікаў. Яны сталі больш інтэграванымі з расійскімі сіламі, а калі паўночнакарэйцы завяршалі атакі, то расіяне звычайна займалі іх пазіцыі.
Да сярэдзіны сакавіка ўкраінцы ў асноўным адступілі з Курскай вобласці і абаранялі невялікі ўчастак на расійскім баку мяжы.
Неацэнны досвед
«Яны плацяць крывёю. Але гэты досвед не знікне дарэмна», — цытуе выданне словы капітана Алега Шыраева.
Баявыя дзеянні даюць паўночнакарэйцам багаты досвед на полі бою. Цяпер гэтыя навыкі можна пераняць і распаўсюдзіць па ўсёй велізарнай арміі краіны. Гэта непакоіць праціўнікаў Паўночнай Карэі ў Сеуле і Токіа, якія і без таго сутыкаюцца з ядзернай пагрозай з боку Пхеньяна, якая ўзрастае.
Хоць Кім не прызнаў факт адпраўкі паўночнакарэйскіх войскаў у Расію, ён заклікаў сваіх вайскоўцаў вывучаць магчымасці, прыдатныя для вядзення сучаснай вайны, паколькі ваенныя канфлікты становяцца звычайнай з’явай ва ўсім свеце.
Як адзначаюць аўтары, гледзячы на няўхільнае прасоўванне паўночнакарэйцаў пад смяротным агнём Шыраеў усвядоміў ключавую перавагу, якой яны валодаюць у параўнанні з украінцамі — відавочнае грэбаванне каштоўнасцю чалавечага жыцця, што пераўзыходзіць нават расіян.
«Чаму менавіта карэйцы ідуць у штурм? Яны лепш падрыхтаваныя псіхалагічна і лепш падрыхтаваныя фізічна. У Курску яны выканалі сваю місію», — сказаў ён.
Каментары