Ci kažacie vy svaim dzieciam piaščotnyja słovy — jeściki, pitki, spatki?
A mo ŭnukam? A vam tak u dziacinstvie kazali? Chto tak havaryŭ? A jak heta pa-rasiejsku?
Što i jak adkazvali mienčuki — bačycie na videa (spojler: niekatorym tak kazali ŭ malenstvie). Prykłady adkazaŭ:
— Vy znajetie, jesť takije słova, kotoryje nievozmožno dažie pierieviesti na russkij jazyk, no kotoryje pachnut mołokom matieri, rodiny, tak čto spasibo vam za eto.
— Niet… Ja iz oficierskoj sieḿji, tam nie było dierievień, babušiek. Pośle vojny srazu rodiłaś, poetomu ja takich słov voobŝie… tolko kohda v škole učiłaś, čto-to vspominajetsia. A tak mnie takoho nikto nikohda nie hovorił. Ślozy naviernuliś…
Voś tak — majem zajzdrosnaje moŭnaje bahaćcie. Ale stračvajem jaho i praz histaryčnyja pavaroty, i praz ułasnaje niadbalstva.
U biełaruskaj movie pamianšalnyja i emacyjnyja formy mohuć mieć nia tolki nazoŭniki j prymietniki (jak u parach nakštałt raka — rečka, Piatrok — Pietračok, žvavy — žvavieńki, poŭny — paŭniutki). Pieślivyja (ad pieścić; tak kazaŭ Jan Stankievič) u nas byvajuć navat dziejasłovy, zajmieńniki j vykličniki.
Ciapier čytajuć
U biełarusaŭ Polščy byli pryčyny nie hałasavać za Tšaskoŭskaha32
Kamientary