Darja Łosik pra vyniki suda: «Ja ni razu nie paškadavała, što Ihar moj muž, što ja addała jamu svajo serca»
14 śniežnia błohieru Iharu Łosiku prysudzili 15 hadoŭ kałonii ŭzmocnienaha režyma (vyrak pakul nie ŭstupiŭ u zakonnuju siłu, jaho možna abskardzić). Darja Łosik pierad abviaščeńniem pryhavoru pahavaryła z «Našaj Nivaj».
«My rychtavalisia da najhoršaha. Ihar u listach rychtavaŭ mianie, što prysud nie budzie miakkim, i ja razumieju, što jon i nie moža takim być u siońniašniaj situacyi.
Bo nichto nie ŭmieje pryznavać svaje pamyłki, u pryvatnaści, režym. Tamu ja viedaju, što prysud nie budzie miakkim, 100%, — kaža Darja. — Ad Ihara dachodziać roznyja listy: jość pazityŭnyja, jon razumieje, što tak doŭha heta ŭsio nie budzie.
Ale jość i niehatyŭnyja, hety cisk i praciahły sud usio ž adbivajucca, čałaviek paŭtara hoda ŭ SIZA. Raniej u Ihara byli momanty, kali jamu było vielmi składana, ciapier trochi lahčej.
Kałonija — heta budzie jašče adzin novy etap u žyćci. Ihar ad hetaha trochi razhubleny, nie viedaju, nakolki jamu kiepska, ale kazaŭ, što trochi biantežycca.
Składana skazać, hatovy da pryhavoru Ihar ci nie — spadziajusia, što tak. Ale ja hatovaja».
Źjazdžać z krainy Darja nie źbirajecca.
«Pakul Ihar Alaksandravič Łosik znachodzicca za kratami, ja nie źjedu ź Biełarusi, ja budu i dalej zmahacca za muža. U mianie niama inšaha vychadu prosta. Dzie ŭziać siły na heta? Treba prosta vielmi mocna kachać. Voś i ŭsio, — tłumačyć Darja. — Što ja mahu zrabić — u pieršuju čarhu, havaryć.
I ŭsim svajakam zatrymanych, palitviaźniaŭ ja taksama raju nie maŭčać. Bo inakš uźniknie ŭražańnie, što ničoha takoha nie adbyvajecca, što ŭsio ŭ nas dobra. Pra heta ŭsio treba havaryć, raskazvać, kab heta ŭsio bačyŭ śviet, kab jak maha bolš ludziej mahło daviedacca pra toje, što adbyvajecca. Bo kali maŭčać, to adzin viadomy nam usim čałaviek padumaje: «Nu ŭsio, usio dobra, usio vydatna!»
Nie było takich vypadkaŭ, kab maŭčańnie dapamahała. Kožnaja niepryjemnaja situacyja, jakaja adbyvałasia z maim mužam u SIZA, była na słychu. I kab ja maŭčała — nie było b lepš. Bo rozhałas dapamahaŭ — jamu pačynali nasić listy, haziety, kali stała viadoma pra haładoŭku, da Ihara staŭ prychodzić psichołah. Rytoryka mianiałasia.
I raniej maje listy dachodzili da Ihara kavałkami, uryŭkami — ciapier heta skončyłasia. Biezumoŭna, treba nie maŭčać. I ja maŭčać nie źbirajusia».
Apošni raz da prysudu Darja bačyła muža 27 maja na adzinym spatkańni.
«Ciapier ja vielmi chacieła jaho ŭbačyć, vielmi sumuju. Dziaciej nielha brać u SIZA, tamu dačku Ihar, na žal, nie ŭbačyć, — kaža Darja. — Ale dačka viedaje, što tata ŭ Homieli, što ja važu jamu tudy pradukty.
Što idzie sud, što budzie pryhavor, jana pakul nie viedaje, bo nie zrazumieje. Ale paśla ja chavać ad jaje ničoha nie budu — raskažu ŭsio, bo mnie niama čaho saromiecca. Pra toje, što adbyłosia, u mianie škadavańniaŭ niama, bo heta nie maje sensu.
Ale ni razu ja nie paškadavała, što Ihar moj muž, što ja addała jamu svajo serca. I kali ŭžo atrymałasia tak, jak atrymałasia, to ja budu sprabavać Ihara adtul vyzvalić, usimi mahčymymi i niemahčymymi sposabami».
Kamientary