U Naviband vyjšaŭ novy biełaruskamoŭny albom «Adliha». Siarod piesień — duet z «Bi-2»
Novy studyjny albom Naviband pad nazvaj «Adliha» — heta 50 chvilin biełaruskamoŭnaj muzyčnaj liryki, kudy ŭvajšli chity «Prabač», «Mama», a taksama novyja treki. U tym liku vykananyja ŭ duecie ź inšymi artystami — Šuram z «Bi-2», śpiavačkaj Palina i hruzinskim hurtom Mgzavrebi.
«Niechta moža spytać, čamu «Adliha», kali adlihi nijakaj niama. Ale my musim jaje pryciahvać, vieryć, što zahlanie sonca ŭ ciomnyja časy. I chto jak nie ludzi kultury pavinny pryciahvać hetuju samuju adlihu», — patłumačyŭ kancept nazvy Arciom Łukjanienka.
Muzyki raspaviali, što albom naradžaŭsia ŭ roznych kropkach śvietu — ad Atłantyčnaha akijana da Biełaviežskaj puščy.
Bolšuju častku słovaŭ dla «Adlihi» napisaŭ Arciom. Naprykład, pieśnia «Mama» stvarałasia na Padlaššy, padčas miedytatyŭnaha suzirańnia blizkaj da Biełarusi pryrody. A pieršyja radki treka «Ciomnaja vada» pryjšli ŭ hałavu ŭ dzień poŭnamaštabnaha ŭvarvańnia Rasii va Ukrainu.
Ale jość tam i pieśni Ksiušy Žuk. Naprykład, elektronnaja «Artefakt», baładnaja «Majo kachańnie», indy «Aryjon» i praniźlivaja «Strełami». Apošniaja pryśviečanaja dziaduli, ź jakim vakalistka nie zmahła raźvitacca paśla jaho śmierci.
«Adbyłosia tak, što dva hady tamu my ŭpieršyniu hrali kancert u Batumi. I ŭ dzień kancerta mnie patelefanavała maci i skazała, što nie stała majho dziaduli, jaki byŭ apošnim časam blizkim dla našaj siamji. Jon zachvareŭ i zhareŭ za miesiac. My jak tolki daviedalisia [pra chvarobu], sprabavali rabić niejkija videa, telefanavać, pisać, Maciej (syn Ksiušy i Arcioma. — NN) namalavaŭ dla jaho malunak — sprabavali paśpieć heta pieradać, i ŭ apošni momant, amal za dzień da taho, jak jaho nie stała, da jaho dajšli hetyja listy.
Ale ŭsio heta vielmi baluča. Šmat biełarusaŭ nie majuć mahčymaści raźvitacca sa svaimi blizkimi i rodnymi pry patrebie. Heta ŭsio vielmi biesčałaviečnaja historyja.
Ja spačatku sama da kanca nie razumieła, pra što napisałasia pieśnia: było šmat emocyj, jakija chaciełasia vypluchnuć. I tolki kali ja dapisała apošnija radki ŭ tekście i my pryjšli na finalny zapis vakału — ja zrazumieła, što heta pieśnia pra stratu, pra toje, jak balić, kali ty nie možaš być pobač, što prosta serca razryvajecca. Napeŭna, praz hetuju pieśniu ŭ inšych ludziej budzie mahčymaść krychu prajści taksama terapiju. Kab jany zrazumieli, što jany nie adny».
Niahledziačy na takija składanyja ŭźniatyja temy i nie zaŭsiody viasiołyja krynicy natchnieńnia, albom «Adliha» atrymaŭsia śvietłym i poŭnym nadziei. Nie darma jon zakančvajecca trekam pad nazvaj «Nadzieja». A da hetaha niekalki razoŭ pranizvajecca mantraj «Zahlanie sonca», dzie nas usich miedytatyŭnym hołasam nastrojvajuć: «Zahlanie sonca ŭ ciomnyja časy».
«Albom adčuvajecca jak samaja ciopłaja puchovaja koŭdra, jakoj ciabie maleńkuju nakryvaje babula», — padzialiłasia ŭražańniem adna ź pieršych słuchačak.
Albom užo dastupny dla prasłuchoŭvańnia na ŭsich asnoŭnych stryminhavych płatformach, u tym liku na «Jandeks.Muzycy» i VK music. Pa słovach muzykaŭ, asnoŭnaja častka aŭdytoryi słuchaje ich jakraz ź Biełarusi.
24 maja ŭ Varšavie zapłanavanaja vialikaja prezientacyja novaha alboma.
Kamientary