«Jeździać na luksovych aŭto, a 30 rubloŭ škada». Hałoŭred rajonki paskardziŭsia, što nichto nie choča padpisvacca na hazietu

Hałoŭny redaktar dobrušskaj rajonki razraziŭsia kałonkaj, u jakoj raskrytykavaŭ sučasnyja noravy i pryhadaŭ, jak dobra było raniej.

Na razvahi pra viečnaje jaho natchniła toje, što ludzi nie chočuć padpisvacca na hazietu. Čajdak śćviardžaje, što abjeździŭ mnohija pradpryjemstvy i sustreŭ tam nieparazumieńnie.

«U čas praviadzieńnia padpisnoj kampanii mieŭ honar sustrecca z mnohimi kalektyvami pradpryjemstvaŭ i arhanizacyj rajona. Razmova kožny raz składvałasia niepradkazalna. Ale adna tendencyja začapiła: čym vyšejšy na kankretnym pradpryjemstvie ŭzrovień zarabotnaj płaty, tym mienš razumieńnia», — napisaŭ miascovy prapahandyst.

Dalej jon vyrašyŭ zaleźci ŭ kišeniu žycharam rajona i papraknuć ich za nibyta vialikija zarobki.

«A ja nie mahu sabie dazvolić vydatkavać 30 rubloŭ na papiarovaje vydańnie, mnie dziaciej treba karmić», — zajaviŭ adzin z surazmoŭcaŭ, kruciačy ŭ rukach padčas razmovy mabilny telefon, koštam u jaho paŭhadavy zarobak. Anałahičnuju repliku čuŭ i ad ludziej, što viartalisia z pracy dadomu na luksovych aŭto, nabytych u sałonach viadomych brendaŭ», — narakaje Čajdak.

Łahika ŭ jaho takaja: kali ŭ ciabie darahi telefon, ale ty nie padpisvaješsia na «Dobrušski kraj», značyć, nie maješ prava skardzicca na pracu kamunalnych słužbaŭ.

«Zacikaŭlenaści ŭ žyćci rajona nijakaj, zatoje pretenzij ad takich ludziej možna pačuć dziasiatki. Toj samy małady čałaviek z darahim telefonam z chodu nazvaŭ niekalki prablem, što pieraškadžajuć jahonamu kamfortnamu žyćciu. Heta nie svoječasova skošanaja trava kala ŭvachodu ŭ šmatpaviarchovik, dziciačaja placoŭka, jakaja patrabuje farbavańnia, niajakasnaje prybirańnie leśvičnaj placoŭki, šturchanina ŭ aŭtobusie», — skardzicca Čajdak.

U prykład jon stavić piensijanieraŭ, jakija sa svajoj ścipłaj piensii ŭsio ž vydzialajuć hrošy i padpisvajucca na rajonku. Usio tamu, što jany «pamiatajuć stychijnyja subotniki» i jak usie razam pa čarzie prybirali padjezdy.

«Niaŭžo praŭdzivaje śćviardžeńnie, što z rostam dachodaŭ i dabrabytu hramadstva stanovicca bolš skupoje na spačuvańnie, dapamohu, ale bolš patrabavalnaje da jakaści pasłuh i tavaraŭ, servisu?» — pytaje Čajdak.

Dalej jon pačaŭ raskazvać, jak ludzi žyli raniej. U tyja časy, kali jany jašče chacieli padpisvacca na «Dobrušski kraj». Televizar tady pakazvaŭ try kanały, zabaŭ nijakich nie było, zatoje siena i drovy treba było narychtoŭvać samastojna. Čajdak z nastalhijaj uspaminaje, jak ludzi pračynalisia a treciaj ranicy, kab kasić travu zvyčajnaj kasoj. A nie hazonakasiłkaj, jak ciapier.

Ludziej, jakija skardziacca na drennuju pracu kamunalnych słužbaŭ, prapahandyst abvinavačvaje ŭ sacyjalnym utrymanstvie.

«Siońnia i bienzakosy ŭ kožnym dvary jość, i bienzapiły, a sotku-druhuju pustaziella skasić kala dvara hidzimsia, jak i śpiłavać kustoŭnik na pustcy. Usio na ŭładu narakajem: my, maŭlaŭ, padatki płacim, chaj nam dastojny ŭzrovień uparadkavańnia zabiaśpiečvajuć. Voś takoje sacyjalnaje ŭtrymanstva», — vynosić prysud sučasnamu hramadstvu Čajdak.

Na zakančeńnie jon paskardziŭsia, što miascovyja žychary, ź jakimi jon sustrakaŭsia, naviny čytajuć tolki ŭ telehram-kanałach, tamu nie asabliva pahružany ŭ paradak dnia. 

Čajdak, darečy, u 2020 hodzie byŭ siabram terytaryjalnaj vybarčaj kamisii na prezidenckich vybarach. Potym jon pisaŭ artykuły z asudžeńniem pratestujučych biełarusaŭ.

• 0
• 0
• 19
• 9
• 0
• 0
• 2
• 0