Тарас Шаўчэнка найбольшым сваім дасягненнем лічыў тое, што за дзесяць год салдатчыны ні на кроплю не змяніўся
«У дзень нараджэння Тараса Шаўчэнкі хачу падзяліцца Андрэевымі рэфлексіямі над яго дзённікамі за 1857—58 гады, калі класік чакаў вызвалення з 10-гадовай высылкі ў салдаты», — піша жонка нашаніўца Андрэя Скурко Паўліна ў інстаграме.
«Шаўчэнка вельмі мілы і жывы ў дзённіку. Многа піша сур’ёзнага — і пра грамадскія павевы (ішла адмена прыгону), і пра дурную дэспатычную гарнізонную атмасферу, і пра асабістае. Найбольшым дасягненнем сваім лічыў тое, што за дзесяць год ні на кроплю не змяніўся — не стаў «бравым салдатам», «не вывучыў ніводнага ружэйнага прыёму», захаваў «хрысціянскае нязлобства» і «чыста-дзіцячы погляд на свет». Нагадвае Рыгора Скавараду: «свет мяне лавіў, але не спаймаў».
Адначасова без ханжаства апісвае радасці жыцця, да якіх быў схільны. У пачатку гэта ў асноўным сон. Чакаючы ліста з загадам пра вызваленне з салдатаў, Шаўчэнка многа часу праводзіў, каб не бываць у казарме, на гарнізонным агародзе. Яго глядзела жонка каменданта іх крэпасці. Там жа Шаўчэнка часцяком і начаваў (або драмаў днём). І, бывала, яго самым абуральным чынам будзілі камары або мухі, або «прыгнув на лицо, холодная лягушка», або кураняты (адзін «чубатый нахал» нават клюнуў у нос).
Без заліхвацтва, нават трохі як бы сумеўшыся піша ён пра свой удзел у папойках з наступнымі візітамі ў ніжагародскі публічны дом («храм Приапа») мадам Гільдэ — ці на імяніны якіх-небудзь актрыс мясцовага тэатра — часта з тым самым фіналам:
«Маляваў партрэт Дорахавай, пасля ўдалага сеансу па дарозе зайшоў да Шрэйдэрса, сустрэў у яго мілейшага Лапу. Выпіў з добрымі людзьмі чарку, застаўся абедаць з добрымі людзьмі і з добрымі людзьмі за абедам ледзь-ледзь не налізаўся… Шрэйдэрс пакідаў мяне ў сябе аддыхнуць пасля абеду, але я адмовіўся і пайшоў да мадам Гільдэ, дзе і кінуў якар на ноч».
Чаму мы прайгралі ў 2020 годзе? Развагі Міколы Дзядка21
Каментары
як глыбока... да слез