Sovietskaja Biełoruśsija: Minskaja publika nie zrazumieła i sapsavała śpiektakl pa Bekietu z Budrajcisam

Kolki niepatrebnaha i škodnaha ludu chodzić u teatr! Jak na złość, jany vybirajuć śpiektakli paskładaniej, da viesiałości i śmiechu nie prydatnyja. Bu, što takoje? Pjesa ž absurdysckaja, kamiernaja, nie śmiešnaja. Pakryŭdžanyja damy i ich kavalery hučna brahzajuć kresłami, pakidajuć ciomny parter pasiarod pieršaha dziejańnia: «Łuchta!»

Pavialičyć

Ciapier u Minsku prachodzić Mižnarodny fiestyval «Teart». Na pastanoŭku «Apošniaja stužka Krepa» z udziełam raskručanaha akciora Juozasa Budrajcisa kvitkoŭ było nie dastać ŭ pieršy ž dzień prodažaŭ — ich raschapali ci to rabotniki banka, hałoŭnaha sponsara festu, ci to ich nabližanyja. Maje znajomyja teatrały z zajzdraściu hladzieli na moj ščaślivy kvitok i rupliva źbirali ŭ darohu: «Ty ž tam hladzi va ŭsie vočy, potym raskažaš, jak jano». A jano nie zadałosia ź pieršych ža chvilin, jak tolki ŭ faje sutyknułasia z zaŭsiodnikami padobnych «kancertaŭ», ź sielebryci. Voś viadomy vydaviec, amatar nimfietak, jakoha dniom z ahniom nie adšukaješ na teatralnych pastanoŭkach, ale kali ŭ afišy zorka, Chabienski tam ci Budrajcis, — jon tut jak tut, pad ruku z pryvabnaj spadarožnicaj. Mabyć, pa toj ža schiemie ŭ hety dzień u teatr naviedalisia znajomy bankir, bułačnik, adstaŭny čynoŭnik i jašče handlar antykvaryjatam: dajcie farbaŭ i radaści našym pohladam, chočam pabyć siarod ludziej, adznačycca prysutnaściu na kulturnym mierapryjemstvie.

Z faje publika pavažna pieraciakała ŭ zału, dzie mnohija spatykalisia ab svarlivaha staroha, hetakaha zaniuchanaha teatrała z torbačkaj, jaki loh, jak kamień, na prystaŭnoje kresła ŭ prachodzie i adkryta pieraškadžaŭ hledačam. Mała chto paznaŭ u kałmataj pačvary akciora Budrajcisa — chod dastatkova viadomy ŭ sučasnym teatry, kali akciory «u vobrazie» sustrakajuć publiku ŭ partery jašče da treciaha zvanka. Dla čaho heta robicca — ciažka skazać: ci to artystu tak lepš naładzicca, užycca ŭ rolu, ci to publika pavinna pryniać atmaśfieru śpiektakla zadoŭha da zaciamnieńnia. Tolki z Budrajcisam hety numar nie spracavaŭ: jak tolki adzin chtości razumny paznaŭ u brudnym starym znakamitaha akciora, pačałasia nudnaja fotasiesija, i voś užo z apošniaha šerahu ŭ treci niasucca mužčyny i žančyny, uzbrojenyja smartfonami, pstrykajuć Krepa-Budrajcisa z roznych rakursaŭ, šukajuć svoj najlepšy kadr stahodździa. Nijak nie zrazumieju, kudy jany potym hety hihabajt kiepskich fatahrafij padzienuć?! U internecie ciapier vyjaŭ z akciorami vialikaja kolkaść, samaj roznaha jakaści i nastroju. Niaŭžo sfatahrafavany ŭ pociemkach Budrajcis tak sahravaje dušu i telefon, što možna dziela niaŭdałaha kadra zabycca siabie i ŭsich astatnich i bieśpierapynna dubasić uspyškaj pa čornaj zale da śpiektakla, padčas jaho i paśla?..

Spačatku, kali Krep-Budrajcis vypaŭzaje na scenu i kidajecca ŭ zału bananavym skurkami, publicy jašče viesieła: akcior viadomy, paciešna jeść banany, chulihanić — cikava! Ale praz paru chvilin, jak tolki zahučyć čystaja «bekietaŭščyna» — u praniźlivaj cišyni čałaviek na scenie čytaje manałoh, — u zale pačniecca kakafonija: zahučać telefony na ŭsie łady, zavibrujuć płanšety, susiedzi stanuć kašlać i, samaje žudasnaje, pstrykać zasaŭkami svaich praklatych hadžetaŭ. Zvykły da ŭsiaho 75-hadovy akcior nie padaŭ vyhladu, nie zakaciŭ isteryku, nie spyniŭ śpiektakl, «prasłuchaŭ» apošniuju stužku svajho Krepa da kanca. Ale mianie asabista takaja zała mocna źbivała i mučyła, razbalełasia hałava, i ni pra što inšaje, akramia taho, što ludzi chodziać u teatr nieŭśviadomlena, jak statak, dumać nie mahła. Viečar byŭ bieznadziejna sapsavany.

Paśla śpiektakla zadała Juozasu Budrajcisu pytańnie, jak jon vytrymaŭ hety śpiektakl, stolki starońnich hukaŭ i razdražnionych tokaŭ pranizvała scenu. Z ułaścivaj jamu dalikatnaściu i nieparaŭnalnym litoŭskim akcentam akcior adkazaŭ naraśpieŭ: «Tak, siońnia ja adčuŭ, što hledaču było sumnavata… Nu a što mnie zrabić? Ja ž nie mahu ciapier cyrk ładzić, kab jamu stała viesieła. Kali ŭ Varoniežy hrali hety śpiektakl, pryjšła takaja publika — damy ŭ futrach i kaštoŭnaściach, jany naohuł sychodzili z zały». My paśmiajalisia. Heta sapraŭdy paciešna, kali ŭdumacca: pryjšli panienki na śviecki raut, a im padsunuli zamiest burbałak u šampanskim — Semiuela Bekieta, nie samaha prymityŭnaha dramaturha na śviecie, dy jašče i takoha nieachajnaha akciora ŭ hałoŭnaj roli. Ale miłyja damy, u nastupny raz, pierad tym jak biehčy ŭ teatr, zazirnicie ŭ prahramu, vyvučycie, što vas čakaje ŭ hety viečar. Darečy, pjesa Bekieta «Apošniaja stužka Krepa» — heta roŭna piać staronak mašynapisnaha tekstu, zdužać ich možna było navat z ekrana telefona ŭ aŭtamabilnym zatory za piać chvilin. I tady, mahčyma, vam udałosia b paźbiehnuć horkich i ŭzajemnych rasčaravańniaŭ ad sustrečy z pryhožym.

Usio ciače, ničoha nie mianiajecca. Pra toje, što sučasny hladač choć i naviedvaje nastojliva teatr, ale ŭžo da śmiešnaha advyk ad jaho, piśmieńnik Leanid Andrejeŭ vykazaŭ zdahadku sto (!) hadoŭ tamu. Nichto nie viedaje, što z hetym rabić, ale ja dla siabie takuju-siakuju formułu vyvieła: varta naviedvać tolki tyja śpiektakli, dzie zaniatyja nieviadomyja akciory i kudy ŭvachod vypadkovaj publicy zakazany.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0