Ciahaŭ za vałasy i chacieŭ, kab žonka źnikła sa śvietu: u Minsku pakazali kłasičnuju sprečku daŭno akalcavanych sužencaŭ

Ci možna kaho ździvić šmathadzinnymi sprečkami pamiž mužam i žonkaj, što žyvuć razam siem hadoŭ? Uzajemnyja abvinavačańni mohuć pieraraści ŭ pałki seks, a skončycca bojkaj biez pravił. Pytańnie tolki ŭ tym, ź jakoj metaj režysior biarecca za «pierakaz» bytavuchi. Hladzim śpiektakl «Soniečnaja linija» u Ok16 razam z teatralnym krytykam Nastaśsiaj Pankratavaj.

Pavialičyć

Što biezumoŭna ŭmieje rabić režysior Dźmitryj Ciško, dyk heta vybirać dramaturhiju. Paśla pjesy Paŭła Pražko «Uradžaj» spadar Ciško biare našumieły tekst Ivana Vyrypajeva. Pjesu «Soniečnaja linija» z terapieŭtyčnaj metaj — pa vykazvańni samoha Vyrypajeva — pra tatalnaje nieparazumieńnie pamiž mužam i žonkaj na siomym hodździe siamiejnaha žyćcia dramaturh napisaŭ usiaho čatyry hady tamu. Spačatku jana była pastaŭlena ŭ Polščy, paśla jana zaśviaciłasia ŭ na novaj scenie Aleksandrynskaha teatra (Sankt-Pieciarburh), letaś trapiła ŭ naminanty rasijskaj Nacyjanalnaj teatralnaj premii «Załataja maska» u jakaści kandydataŭ na najlepšaha śpiektakla dramy małoj formy (pjesu pradstaŭlaŭ maskoŭski Centr imia Miejercholda).

Adnak što maładomu režysioru pakul nie paddajecca, dyk heta aryhinalnaje pračytańnie abranaha materyjału. Tak, spadara Ciško ŭ adroźnieńnie ad šmatlikich pastanoŭščykaŭ, nielha abvinavacić u prostym raźviadzieńni teksta pa rolach. Zaŭsiody bačna jahonaje asabistaje staŭleńnie da hierojaŭ. Voś tolki pohlad čaściakom zanadta kateharyčny: režysior ź pieršych chvilin pakazvaje hledaču, chto ź jahonych piersanažaŭ adnaznačna dobry, a chto — drenny, i da kanca śpiektakla pa sutnaści padhaniaje ŭsie arhumienty pad svaju ideju. Pahladzieć krychu hłybiej, raskryć vobraz bolš abjomna, pabačyć palarnyja rysy ŭ charaktary hieroja nie atrymlivajecca.

Voś i paśla kupałaŭskaha «Uradžaja», dzie hieroi byli pakazany spres idyjotami, jakija ničoha nie ŭmiejuć zrabić u svaim žyćci, u kulturnym chabie Ok16 źjaviłasia «Soniečnaja linija», u jakoj spadar Ciško demanstruje nam charyzmatyčnaha, razumnaha, abajalnaha mužčynu, jaki musić praličvać na niekalki krokaŭ napierad, i isteryčnuju, paviarchoŭnuju žančynu. I kali b ja papiarednie nie čytała aryhinał, to aburyłasia b, jak možna tak vystaŭlać žančynu (čaho tolki vartyja vyvalenyja na kuchonny stoł hlancavyja časopisy ŭ jakaści «špilki», kali razmova zachodzić ab žončynym zachapleńni Kantam, Junham i Chajdehieram).

Pavialičyć

U pjesie abodva baki kanflikta majuć svajo — i całkam łahičnaje — ujaŭleńnie pra praŭdu. I Vyrypajeŭ — uzhadajem jaho frazu pra terapieŭtyčnaść teksta — zadavaŭsia metaj pakazać, što našy zvykłyja schiemy ŭ kanfliktach nie pracujuć tamu, što my zaŭsiody ŭ pieršuju čarhu dumajem pra abaronu siabie, adnak zredku hatovyja pačuć supraćlehły bok. A varta tolki prysłuchacca — i vyśvietlicca, što čałaviek uvieś hety čas nie słušnaść svaju dakazvaŭ, a dziakavaŭ tabie za ciarplivaść i dapamohu.

Hetuju adnaznačnaść padtrymlivaje zanadta pramaliniejnaja scenahrafija mastaka Volhi Ščarbinskaj (darečy, jaje proźvišča składana znajści na sajtach, što raspaŭsiudžvajuć infarmacyju pra śpiektakl). Sapraŭdy, navošta ŭ centry sceny viešać vializarny hadzińnik z paznačeńniem času, kali pra a piataj ranicy na padmostkach havorycca praz słova? A taksama muzyka, jakaja ŭklučajecca litaralna pa ščoŭkańniu palcami, dziela ilustracyi słoŭ «davaj ujavim sabie, što my z taboj tančym».

Pry ŭsioj nieadnaznačnaści traktoŭki materyjała vidavočnaj udačaj staŭ vybar na rolu Viernara Ivana Trusa. Pryznajusia, ja išła na śpiektakl z naściarohaj: pry ŭsioj majoj lubovi da talentu spadara Trusa, bajałasia, što paśla pastanoŭki «Pabačyć ružovaha słana», padobnaj pa pryambule, akcior paddasca spakusie paŭtaryć malunak. Usio ž i tam, i tut hałoŭny hieroj na praciahu ŭsiaho śpiektakla vyśviatlaje adnosiny z žonkaj i imkniecca zrazumieć, čamu pamiž imi ŭsio nie tak, jak maryłasia na pačatku adnosin.

Adnak Trus nie šukaje prostaha šlachu. U tekście Vyrypajeva jon šukaje svaje intanacyi, razyhryvaje šmatchadoŭki i pakazvaje ŭvieś hety śpiektr emocyj ad stomlenaści i spustašalnaści da žarści i ahresii. Spadar Ivan kupajecca ŭ hetym materyjale, stvarajučy vobraz čałavieka, jaki choć i stamiŭsia ad šmathadzinnych razborak biez anijakaha šansa na pośpiech, adnak usio jašče imkniecca namacać mahčymaść naładzić siamiejnaje žyćcio. Jaho hieroj sumlenna sprabuje naładzić adnosiny, sutykajecca z tatalnym nieparazumieńniem, ale ŭvieś sprabuje zrabić kroki nasustrač.

Na fonie spadara Trusa vykanalnica roli žonki Iryna Kupčanka vyhladaje zanadta sproščana i adnaznačna. Jana idzie pa vyrašanaj ad pačatku śpiektakla linii, padmacoŭvajučy svaim vobrazam aniekdoty pra niedalokuju błandzinku. Vielmi chutka ty pierastaješ vyvučać Barbaru i ŭsio bolš prasiakaješsia žalem da biednaha Viernara.

Bližej da kanca śpiektakla režysior pačynaje aktyŭna rezać aryhinalny tekst, hublajučy vielmi važny kavałak. Muž z žonkaj spračajucca ad dziesiaci viečara, ale nijak nie mohuć zrazumieć adzin adnaho. I ŭ apošni momant u tekście Vyrypajeva Viernar pravaročvaje cikavy psichałahičny truk: jon prapanoŭvaje žoncy pahavaryć tak, byccam heta razmaŭlajuć nie jany sami, a ich dalokija rodzičy. I voś praz hetyja maski, adyšoŭšy ad svaich zvykłych kryŭdaŭ, Barbara i Viernar upieršyniu za apošnija hady havorać adzin adnamu słovy piaščoty. I voś užo sam Viernar naturalna vymaŭlaje słovy, jakija da hetaha stolki razoŭ vymahała vyciahnuć ź jaho Barbara: «A ty, darahaja maja, prosta dyjamient». U Vyrypajeva paśla hetaj frazy — finalnaja replika pra doŭhaje maŭčańnie, by nadzieja, što muž z žonkaj narešcie namacali liniju, pa jakoj musić vyjści na novy etap adnosin. U spadara Ciško začyn pra źmienu rolaŭ źnik, a paśla klučavoj frazy pra dyjamient hučyć źjedlivaje «da zaŭtra!» U ich śviecie kanflikt zakalcavaŭsia, i zaŭtra ŭsio pačniecca nanoŭ.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 1
• 0
• 0