Biedny, rasčaravany — asabliva ŭ rodnych — i nikomu niepatrebny. Zły dziońnik Baradulina dazvalaje zazirnuć unutr hienija
«Ctoma, rospač, ciamnočča», — tak narodny paet padsumoŭvaŭ kancoŭku svajho žyćcia. U «Dziońnikach i zapisach» Ryhor Baradulin piša šmat źjedlivaha pra biełaruskuju elitu, svaju siamju nazyvaje varjatniaj, pje antydepresanty, a adzinym svajakom, jaki jaho razumieje, ličyć kata Mirona, piša Mikita Doŭnar.
10 i 11-y vypuski «Dziońnikaŭ i zapisaŭ», jakija achoplivajuć pieryjad z 2003 da 2014 hadoŭ, vyjšli ŭ niaprosty čas — u 2022 hodzie (pračytać ich možna anłajn na «Kamunikacie» tut i tut). Mała kamu tady było da litaratury, i baradulinaŭski dziońnik praktyčna nie zaŭvažyli. Miž tym u im aŭtar liryčnaj i duchoŭnaj paezii nie saromiejecca pakazać siabie takim, jakim bolšaść z nas naŭrad ci mahła sabie jaho ŭjavić. Jon nie pasuje da vobrazu maralnaha aŭtaryteta, jakim Baradulin dla šmat kaho byŭ. Ale piśmieńnik havaryŭ u dziońniku z samim saboju mienavita tak — biez pryŭkras, ščyra, časam ažno da bolu.
«Usio, što zrabiŭ, nikomu nie patrebna. Byzvyjściovaść i rospač», — pisaŭ Baradulin.
Znajści ŭ knizie radaści žyćcia taksama možna. Paśla markotnych dopisaŭ paet dziakuje Bohu za čarhovy dzień žyćcia, ščymliva zhadvaje mamu i ź luboŭju piša pra Vasila Bykava, jakoha ličyŭ samaj rodnaj dušoj na ziamli. Siłu, jak pisaŭ Baradulin, jamu davała jamu «kryvickaje słova». Ale z kožnaj čarhovaj staronkaj čytač uśviedamlaje, što aptymizm u Baradulina prysutny u hamieapatyčnych dozach.
Ryhor i Valancina Baraduliny z dačkoj Iłonaj i ŭnučkaj Daminikaj. Fota Siarhieja Šaprana
«Iłona — rasijski bomž»
Hetym vyrazam Ryhor Baradulin niekalki razoŭ apisvaŭ svaju adzinuju dačku Iłonu. Adnosiny ź joju heta, badaj, samaja dramatyčnaja linija dziońnika. Kožny raz, kali baćka zhadvaje pra dačku, to piša ŭ rospačy:
«Jašče ŭčora Iłona zakaciłasia, nachamiła, naklała. Usio mała ŭ jaje ŭbuchaŭ. I ŭ vyniku — rasijski bomž».
Dačka Baradulina była mastačkaj. Baćku jana pieražyła ŭsiaho na piać hadoŭ i pamierła ŭ 2019 hodzie ŭ Izraili. Ich adnosiny byli składanymi. Paet i jaho žonka Valancina sami vychoŭvali ŭnučku Daminiku. Iłona žyła to na ich leciščy, to ŭ Pieciarburhu — časam u niejkaj chipi-kamunie, — to pry kancy žyćcia ŭ Izraili. Na pachavańni baćki ŭ 2014 hodzie jaje nie było. U 2003 hodzie Baradulin pisaŭ, što doma Iłona źjaŭlałasia tolki pa hrošy.
«Drenny baćka, drenna ŭsio ŭ nas. A čaho ž tady ciśniešsia? Kolki možna trymać na šyi hetuju siamiejku? Jašče Boh spahadaje. A tak choć vaŭkom vyj. Nidzie niadkul. A ceny šalaniuć. Nie dumaŭ, što hetak dažyvać budu. Tolki słova ratuje. Nie viedaju jak trymacca, kab nie zvarjacieć».
U inšym dopisie baćka škaduje dačku, nazyvaje «razbersanaj, zahnanaj, z sarvanymi nervami». Škaduje, što nie zdoleŭ vychavać jaje biełaruskaj, i rasčaravany, što ŭ jaje mastactvie niama ničoha nacyjanalnaha. I čarhovy raz piša pra jaje — «rasijski bomž». Takich dopisaŭ pra dačku — dziasiatki.
Paśla śmierci Iłony Uładzimir Niaklajeŭ zhadvaŭ, što Baradulin staraŭsia być dla dački dobrym baćkam. «Jana taksama starałasia, ale, na žal, nie ŭsio ŭ jaje žyćci ŭdavałasia». Ale inakš pra adnosiny dački i baćki zhadvała žonka paeta Valancina Baradulina. Jana pamierła ŭ 2024 hodzie, a ŭ 2015 vyjšli jaje «Nieprycharošanyja ŭspaminy», dzie žančyna vielmi ščyra raskazała pra svaje adnosiny z mužam.
«U vychavańni dački, a paśla i ŭnučki Daminiki, Hryša nijakaha ŭdziełu nie braŭ. Zapomniłasia tolki, što byŭ na Kamaroŭcy razam ź Iłonaj, kali joj było hady dva-try, dyj tolki tamu, što ja ŭ hety čas u balnicy lažała. A na Kamaroŭcy tady pradavali małdaŭskaje vino ŭ bočkach, tamu Hryša i chadziŭ», — pisała Valancina Baradulina.
Dziacinstva Iłony vypała na čas, kali paet mocna piŭ. Jak pisała žonka, heta pačałosia jašče ŭ studenckija hady, a paśla byŭ praciah padčas pracy ŭ roznych redakcyjach, dzie ałkahol byŭ normaj. Kinuŭ pić Baradulin u siaredzinie 1970-ch, kali lekary napałochali jaho pahrozaj śmierci. Ale na toj čas Iłona była ŭžo padletkam. Baradulin nidzie nie piša pra pryčyny kiepskich adnosinaŭ z dačkoj.
Niaklajeŭ, naprykład, zhadvaŭ, što paet pryśviaciŭ dačce vielmi šmat vieršaŭ. Ale jak vynikaje z uspaminaŭ žonki, jon nie pryśviačaŭ Iłonie inšaj, bolš važnaj rečy — svajho času. Pić Baradulin pierastaŭ u 40, kali dačka ŭžo sfarmavałasia jak charaktar. Ale baćka ŭ hetym adsutničaŭ.
«Dabje mianie haspadyńka»
Uspaminy žonki Baradulina zajmajuć 17 staronak. I na kožnaj ź ich jana piša pra muža. U dziońniku Baradulina bolš za 300 staronak. Pra žonku jon zhadvaje mimichodź, paru razoŭ, pišučy pra pobytavyja spravy. Jaje jak byccam uvohule niama ŭ jahonym žyćci. A kali jość, to tolki dla burčańnia.
«Hałaŭny bol i rospač — nierazłučnaja dvojca. Šlub hety daviadzie mianie. Boža! Dapamažy nie zvarjacieć! Dla Mirona j Daminiki varta žyć».
Miron — heta zhadany ŭžo kot paeta, pra jaho jon piša čaściej i ciaplej, čym pra žonku.
«Tak i nie pažyŭ u chacie, dzie raźlita łaska, spakoj, uvaha. I sam vinavaty, i kon moj taki. Ničoha nie parobiš. Razumieju, što Vali ciažka. Nielha ŭ joj adnoj šukać pryčynu błahaty. I ŭ sabie samim varta».
Šukać u knizie refleksij pra pamyłki, vinu ci adkaznaść usiaho hetaha — marnaja sprava. Baradulin, kali piša pra «siamiejnaje piekła», dakaraje žonku — «Dabje mianie haspadyńka». Inšym razam ličyć, što biazładździe doma — heta kara za toje, što kaliści piŭ i redka naviedvaŭ mamu.
Kali mierkavać tolki pa ŭspaminach, to blizkich adnosin z žonkaj ŭ Baradulina nie było. Chutčej havorka idzie ź jaho boku pra pryviazanaść da žonki, a ź jaje boku — pra škadavańnie i achviaravańnie saboj dziela muža. Navat kali paźniej Valancina zhadvała pra ałkahalizm Baradulina ŭ maładości, to vinavaciła ŭ hetym i tak siabie:
«A mo piŭ jašče tamu, što ja takaja pamiarkoŭnaja žonka była. Ale ž ja vyrasła ŭ domie, dzie byli abo ŭdovy, abo staryja dzievy, i dumała, što tak i treba, što va ŭsich siemjach mužčyny pjuć».
Baraduliny pražyli razam 50 hadoŭ, ale prynamsi, kali mierkavać pa dziońniku, to heta było chučej žyćcio pobač, ale nijak nie razam. U 2015 hodzie Valancina pryznałasia ŭ dziońniku, što zrazumieła, jaki jaje muž hłyboki čałaviek, tolki paśla knihi duchoŭnych vieršaŭ «Ksty». Ale ž hetaja kniha vyjšła ažno ŭ 2005, kali paetu było siemdziasiat.
«Ja pavinna pryznacca, što nie dumała, što Ryhor — taki hłyboki čałaviek i paet. Mnie zdavałasia, što jon najpierš liryčny dyj tolki, a kali pračytała jahonyja «Ksty», zrazumieła, što pamylałasia. Heta było dla mianie tym bolš dziŭna, što Ryhor u apošnija hady nie čytaŭ fiłasofskija knihi. Značycca, ja prosta niedaaceńvała jaho…»
Žonka vinavaciła ŭ hetym siabie, nazyvała siabie zanadta strymanaj, škadavała, što nie chvaliła muža.
«Taki charaktar u mianie, vidać, ad mamy, bo jana taksama nie duža łaskavaja była. Choć ja, kaniečnie, škaduju, duža škaduju ciapier… Bačačy hetuju maju strymanaść i niałaskavaść, mnie jašče Akulina Andrejeŭna kazała: «Łaskavaje cialatka dźviuch matak śsie». Ale Ryhora heta, vidać, zadavalniała, jon byŭ łaskavy za nas abaich…»
Ale paet, jak my bačym z dopisaŭ u dziońniku, bačyŭ usio zusim inakš. Jaho pryhniatała, što dla žonki, jak i dla dački, biełaruščyna nie była sensam isnavańnia.
«A ŭ chacie niama spakoju. Mitrenha. Mituśnia. Łuchta. Usio jak u žyćci».
Užo paśla vychadu dziońnika Baradulina, jaki žonka nie mahła nie pračytać, Valancina pisała, tryvała z Baradulinym rečy, jakija inšuju žančynu abaviazkova napałochali b.
«U dadatak u mianie jašče taki charaktar, što ja, musić, ź lubym čałaviekam užyłasia b».
Zmahacca z hetym i niešta mianiać jana nie bačyła sensu, nazyvała heta marnym. Ale pra zamužža z Baradulinym jana ŭsio roŭna nie škadavała. Škadavała tolki ab tym, što nie naradziła druhoha dziciaci, kali heta było mahčyma. Jana admoviłasia ad takoha namieru, bo Baradulin tady piŭ.
«Daminika jak na piensii»
Unučku Daminiku Baradulin zhadvaje niekalki dziasiatkaŭ razoŭ. Piša pra jaje ciopła, z kłopatam i sa škadavańniem, što nie moža zabiaśpiečyć budučyniu, bo sam u halečy. Prosić Boha dapamahčy joj. Pieražyvaje, što jana kiepska apranutaja, što hadujecca biez baćkoŭ.
«Balić za Daminiku i Iłonu».
Ale hetyja zhadki pakidajuć uražańnie miechaničnaści — pryjšła, pajechała, skazała. Dziadula prosta naziralnik za ŭnučkaj, vyhladaje, što ŭ ich nie było supolnaha času, supolnych zabavaŭ, intaresaŭ. Daminikaj zajmałasia babula. Siarod apošnich dopisaŭ dzied tolki kanstatuje:
«Daminika raście chamkaj, što joj pavinny. Vučycca nie choča. U mianie bolej siły niama. Žabractva».
Praz dva hady paet zapisvaje:
«Vyrasła niejkaje stvareńnie, jak usie sučasnyja dzieci vulicy. A hetulki pieścili. … Daminika nikudy nie pajšła vučycca. Adčuvańnie, što hałava łopnie. Biezvychodnaść».
Kali Daminicy spoŭniłasia 17 hadoŭ, Baradulin dakaraje ŭnučku, što jaje cikavić tolki muzyka i tusoŭki. Jaho niervuje, što jana šmat «bałboča pa telefonie». Jon pryznajecca, što žyvie na valarjancy, validole i sonnych. Maryć uciačy z chaty, navat prosta na vulicu.
«Daminika nie načuje doma. Nie robić i nie vučycca. […]. U ludziej siemji. U ludziej dzieci jak dzieci, unuki jak unuki. A tut niešta niezrazumiełaje».
Siamja nie prynosiła Baradulinu radaści, adnyja rasčaravańni. Apošni ŭspamin pra ŭnučku ŭ 10-j častcy dziońnikaŭ — ź vieraśnia 2006 hoda:
«Pryjechaŭ damoŭ, maje pry televizary. Kab što prybrali, kab što. Daminika jak na piensii».
Pry hetym, pa ŭspaminach žonki Valanciny, sam Baradulin doma rabiŭ niašmat. Jon pisaŭ, a jana dbała pra reštu. Maksimum, na što mahła raźličvać doma žonka — «navat moh posud pamyć».
«Pa chacie Hryša ničoha nie rabiŭ. Pyłasos braŭ u ruki dvojčy za žyćcio: kali my pieršy pyłasos nabyli i kali druhi — jon ich praviaraŭ dyj tolki…».
Baradulina šmat što razdražniała paśla siomaha dziasiatka, ale siamja, badaj, najbolš. I žonka heta taksama bačyła i razumieła:
«U maładości jon byŭ šustry i viasioły, a ŭ staraści staŭ poŭnaj procilehłaściu sabie maładomu».
«Samomu sabie čužym zrabiŭsia»
Baradulin nidzie nie chavaje svajho rasčaravańnia žyćciom, ludźmi, časam, u jakim žyvie. Heta samotny da mozha kaściej čałaviek.
«Nikomu ni ja, ni toje, što rablu, nie treba. Vasil (Bykaŭ) pajšoŭ, i zastaŭsia ja zusim adzin».
Ale ŭ hetaj samocie jon adnačasova znachodzić i schovanku dla siabie, piša, što jana maje niejkuju asablivuju siłu pryvabnaści, što tolki samocie i vieryć duša. Paet byŭ samotnym niahledziačy na toje, što štodzionna jon byŭ nie adzin. Zmahacca z samotaj Baradulinu dapamahali paet Hleb Łabadzienka, žurnalist Siarhiej Šapran, Hienadź Buraŭkin, majsternia mastakoŭ «Koŭnia», kudy jon časta naviedvaŭsia. Ratavacca ad svaich strachaŭ jon sprabavaŭ pajezdkami na rodnuju Ušaččynu, vystupami ŭ škołach. Ale heta davała ŭsiaho časovuju addušynu. Značna bolš u dziońnikach rospačy i kryŭdy. Horyčy, što nichto nie čytaje.
«Ceły dzień, jak apošni dzień, žyŭ. Rospač. Časam zdajecca, što samomu sabie čužym zrabiŭsia. Vakoł čužyja. Vidać, kali palavali na mamantaŭ, pieršačałavieki byli radniejšyja spamiž saboju. Ratuje tolki Piotra».
«Tolki Boh i Piotra ratujuć»
Piotra Kucharski — heta vajskoviec-adstaŭnik i fitaterapieŭt-samavuk, jaki dapamahaŭ paetu. Baradulin piša pra jaho jak pra ratavalnika, zbaŭcu i, padajecca, aprača maci i Bykava, heta samaja važnaja asoba ŭ jahonym tahačasnym žyćci. U dziońniku Baradulin piša pra jaho bolš za 200 razoŭ.
Kucharski lačyŭ narodnaha paeta ziołkami i masažami. Najbolš ad hałaŭnoha bolu, na jaki paet mocna pakutavaŭ. Paźniej u Baradulina vyjaviać chvarobu Parkinsona, ale nidzie ŭ dziońniku hetaja chvaroba nie zhadvajecca, a fitaterapieŭt šukaŭ pryčynu ŭ inšym.
Sam 55-hadovy Kucharski pamre za hod da Baradulina.
Lekar praktyčna kiravaŭ žyćciom Baradulina, kazaŭ, kudy chadzić, a kudy nie, kab «nie stamlacca». Bo ŭ stomie i niervach jon bačyŭ pryčynu paetavaha stanu. Jon raiŭ Baradulinu, kali pisać, a kali nie pisać, i jakija rašeńni prymać u roznych spravach. A Baradulin, jak vynikaje z zapisaŭ, usprymaŭ Kucharskaha jak čałavieka nieziamnych mocaŭ, časta nazyvaŭ jaho Hrafam.
«Tolki Boh i Piotra ratujuć» — pisaŭ jon pra Kucharskaha.
Nakolki Kucharski byŭ prafiesijnym u tym, što rabiŭ, ciažka skazać. Sam Baradulin pisaŭ, što toj staviŭ jaho «na nohi». Značyć, paet ličyŭ jaho efiektyŭnym. Ale ŭ dziońniku jość i dziŭnyja momanty, kali Kucharski na poŭnym surjozie stavić dyjahnaz Bykavu pa telefonie. Piśmieńnik žyŭ u toj čas u Prazie i pačaŭ adčuvać boli ŭ žyvacie. Kucharski tłumačyć, što heta ad niervaŭ, ad pierajezdu ź Niamieččyny, ad nieŭładkavanaści. Jon spadziajecca, što vylečyć Bykava ŭdasca zamovami i ziołkami — nastojem z vasilkoŭ. Bykavu całkam surjozna šukali hetyja ziołki ich u Prazie, ale biezvynikova.
«Piotra druhija sutki siadzić doma — viadźmuje, kab Vasil abyšoŭsia biez apieracyi».
Praź niekalki miesiacaŭ u piśmieńnika dyjahnazujuć rak.
«Łahojec pačaŭ krucić jajcami»
Šmat miesca ŭ knizie zajmajuć acenki inšych: palitykaŭ, piśmieńnikaŭ, mastakoŭ. Časta heta vielmi žorstkija i subjektyŭnyja abinavačvańni ŭ niesumlennaści, amaralnaści. U adnym dopisie jon piša, što ŭ «niechta prapanavaŭ pahladzieć asabniak Siaredziča, jaki kaštuje paŭmiljona dalaraŭ». Paśla jon piša, što ajca Alaksandra Nadsana, «naiŭnaha j ščyraha, pilna pasuć i trasuć ruplivyja prafiesijnyja adradžency j dazvolenyja apazicyjaniery».
Vypusknikoŭ injaza jon ličyć ahienturaj, prosta tamu, što jany skončyli Instytut zamiežnych movaŭ. Piša, što pierakładčyk Karłas Šerman na kručku. Dastałosia navat movaznaŭcy Ale Sakałoŭskaj, jakaja była ruchavikom vyłučeńnia Baradulina na Nobieleŭskuju premiju.
«Ała spravu z premijaj pieratvaryła ŭ falvarkovuju kamiedyju. Klinika. 20 vieraśnia, aŭtorak. U PEN da Lavona Barščeŭskaha. Kryvič, aryjec, asoba. Až na dušy paśviatleła. Nie čuju Alinaj duraty».
Ale kali premiju dali Archanu Pamuku, a nie Baradulinu, paet pačaŭ šukać vinavatych u biełarusach.
«Biełarusy pakazali svaju družnaść jeści adzin adnoha. Lišni raz. Adrazu viedaŭ, što ničoha nie budzie. Ale chacieŭ pierakanacca ŭ tym, što viedaŭ».
Asabliva hrebliva Baradulin piša pra kiraŭnictva i supracoŭnikaŭ Radyjo Svaboda. Jon vinavacić ich u tym, što dziela pijaru zaprasili Vasila Bykava ź Niamieččyny ŭ Prahu, nie zabiaśpiečyŭšy jamu naležnych kamfortnych umovaŭ. Pavodle Baradulina, heta rabiłasia naŭmysna napiaredadni sychodu Haveła z pasady prezidenta, kab jon nie zdoleŭ dapamahčy Bykavu i kab češskija biurakraty ŭ vyniku źjeli Bykava. I ŭ vyniku na hetym fonie, nibyta, piśmieńnik pačaŭ słabieć. Baradulin sa 100% pierakakanańniem piša, što za hetym staić KHB.
«Hebisty mianie na duch nie pieranosiać. Łukašuku ŭ padmohu jašče […] Siarhiej Šupa. Choć arhanizoŭvaje mitynhi ź lozunham: «Svabodu «Svabodzie»!» Svabodu ad hebistaŭ. Chaj jany sprachnuć. Chaj pa ich vošy piechatoj chodziać!»
Praŭda, kali toj ža Łukašuk abo inšyja supracoŭniki Svabody prapanavali Ryhoru Baradulinu zarabić pieradačami dla efiru RS i vydać knihu, jon achvotna pahadziŭsia. «Hebisty» užo nie zaminali.
Baradulin nie aščadžaje i kaleh pa cechu. Niła Hileviča jon abo prosta nazyvaje «Łahojskim», abo i Hniłam, ci zhłuździełym Niłam. Da jaho ŭ Baradulina była asablivaja paharda. Raz jon uzhadaŭ, jak Hilevič «zavaliŭ» na himn Biełarusi «Mahutny Boža» i «My vyjdziem ščylnymi radami», bo sprabavaŭ pracisnuć svoj varyjant.
«My z Vasilom adrazu vyjšli z kamisii pa himnie, jak łahojec pačaŭ krucić jajcami», — piša Baradulin.
Tahačasnaha staršyniu TBM Aleha Trusava i vydaŭca Paŭła Žuka jon nazyvaje prafiesijnymi biełarusami. Paeta Eduarda Akulina nazyvaje «hłuchim na słova»: «Dobry malec, ale scycca». Nieviadoma za što dastałosia navat Uładzimieru Arłovu.
«Učora pazvaniŭ Uładzia Arłoŭ. Jamu spadabałasia publikacyja ŭ «Našaj nivie». Za kolki hadoŭ niechta pazvaniŭ, što čytaŭ. Nu j čas! Dziakuj cyhanu!»
Vieršy Broŭki Baradulin nazyvaje ździeciniełymi, pra režysiora Andreja Kurejčyka: «Pierahonić mo dudaraŭčyka (dramaturha Alesia Dudarava) pa hrošach». Mastaka Mikołu Kupavu — kamsamolska-falkłornym demakratam. Ci kryŭlaje proźvišča paeta Drańko-Majsiuka na svoj kapył — Drańko-Parsiuk.
«Zhubiŭ ja samoha siabie»
Paet, biassprečna, razumieŭ svaje słabaści i hrachi. U svaich dopisach jon molić Boha pra daravańnie i dziakuje za kožnaje imhnieńnie žyćcia. Ale razam z tym jon nie zmahajecca z rospačču, jakaja jaho apanavała.
«Mnie ŭsio ciažej być Baradulinym»
Adkul ŭziałasia hety rospač i čamu jon tak mocna nakryŭ paeta? Nieščaślivaje žyćcio z žonkaj? Paraza ŭ vychavańni dački? Dziaržava, jakoj žyvy kłasik u adnačaśsie staŭ niepatrebnym? Samazakachanaść? Abo atačeńnie, u jakim jon šmat kaho ličyŭ falšyvymi i kiepskimi ludźmi? Azłoblenaść na śviet? Biezhrašoŭje ŭ staraści? A moža, usio heta razam? Nieviadoma. Ale va ŭsim hetym narodny paet ščyra pryznajecca čytaču, nie bajučysia žorstkaj acenki.
«Zhubiŭ ja samoha siabie. I ŭžo, vidać, nie znajdu. Rospač».
Dziońniki i zapisy. Vypusk 9. 1998—2002 / Ryhor Baradulin; układańnie, pradmova Natalla Davydzienka. — Smalensk: Inbiełkult, 2020. — 332 s.
Dziońniki i zapisy. Vypusk 10. 2003—2006 / Ryhor Baradulin ; układańnie, pradmova Natalli Davydzienka. — Smalensk: Inbiełkult, 2020. — 312 s.
Dziońniki i zapisy. Vypusk 11. 2007—2014 / Ryhor Baradulin ; układańnie, pradmova Natalli Davydzienka. — Smalensk: Inbiełkult, 2020. — 328 s.
«Naša Niva» — bastyjon biełaruščyny
PADTRYMAĆValancina Baradulina: 53 hady razam z hienijem — nieprycharošanyja ŭspaminy
10 praviłaŭ žyćcia Ryhora Baradulina
Jak Bykaŭ staŭ Bykavym: što zrabiła jaho takim, jakim jon byŭ — bijahrafija
Uładzimir Karatkievič. Jak jamu ŭdałosia zastacca niesavieckim i nie skurvicca? Jon doraha zapłaciŭ
Ivan Šamiakin: pravavierny kamunist i biełaruski patryjot da mozhu kaściej. Ałkahol, idejnaść, pasyłki z Maskvy: jak heta mahło spałučacca?
Ryhor Baradulin. Baćku
10 vieršaŭ Ryhora Baradulina
Kamientary
Vielikij chudožnik i dvornik mohut stradať ot dieprieśsii odinakovo, i možiet byť jemu prosto nužna była tierapija, kak-to by vytaŝiła iz etoho kokona dušievnych muk i pomohła najti zaciepki za śvietłoje i važnoje. Čto tut skazať, každyj iz nas toksik v toj ili inoj formie, a osobienno jeśli dožiť do takoho vozrasta. Žal, čto nie na movie eto pišu, no spasibo za vsie, dziad́ka Ryhor.
ps: s žienoj nie fartanuło, eto fakt.
Niaredka tvorčyja ludzi nieščaślivyja ŭ siamji. Jany addajuć siabie tvorčaści całkam. Ich nie chapaje jašče i na siamju. Ale nie ŭsie tak. Viedaju vydatnych tvorcaŭ, ščaślivych i ŭ siamji.