«Маці перадае мне закаткі». Беларусы ў эміграцыі дзеляцца, якія падарункі папрасілі з радзімы
Беларусы, якія цяпер за мяжой, расказалі, што чакаюць у падарунак з радзімы. «Гэта немагчыма замяніць рэчамі ці смакоццем. Усё паблякла і стала пластмасавым…»
Закаткі і цацкі на елку
Дзяўчына, якая з'ехала з Мінска, кажа, што са сваім найлепшым сябрам украінцам чакае навінаў, якія падкажуць, што 2023 год яны сустрэнуць дома — у бяспецы і сярод блізкіх.
«Калі ж не ў глабальным сэнсе казаць, то маці мне перадае розныя закаткі і на Новы год у тым ліку. Ведаю, што мне нарабілі іх вельмі шмат, і я іх дужа чакаю. Яны перадаюць дабрыню і цеплыню маці. Яе не бачыла больш за год. Закаткі — гэта сямейнае, хатняе. А калі ўлічыць цэны на чужыне, то закаткі дужа прыдаюцца», — дзеліцца дзяўчына.
Яна дадае, што маці нядаўна перадала ёй цацкі на навагоднюю елку, якімі ў сям'і ўпрыгожваюць святочнае дрэва шмат год.
«Калі я іх убачыла, то расплакалася, бо яны нагадваюць мне пра маё дзяцінства і матчыну любоў да мяне. Я расчулілася дужа».
Беларускія кнігі, цукеркі і касметыка
Беларускія кнігі чакаюць з радзімы нямала беларусаў.
«Гэта для мяне найлепшы падарунак. У мяне заўсёды мара была — мець сваю бібліятэку менавіта з папяровымі кнігамі. Дома я іх збірала паціху, тут працягваю, бо спадзяюся вярнуцца», — адзначае беларуска ў Літве.
Акрамя кніг, дзяўчына просіць перадаць ёй камунаркаўскія цукеркі і беларускую касметыку для ванны.
«Мне не падабаюцца літоўскія цукеркі, а беларуская касметыка з цягам часу становіцца значна лепшай. Мне імпануе, як шмат з'явілася пакункаў з касметыкай па-беларуску і з беларускім каларытам. Усё гэта напамінае мне пра родную старонку».
Яшчэ адзін суразмоўца кажа, што просіць прывесці кнігі толькі на роднай мове — паэзію, прозу класікаў, кнігі па гісторыі Беларусі.
«Вельмі хочацца падтрымліваць беларускіх выдаўцоў, а не рэжым», — заўважае ён.
«Беларускія кнігі сёння — гэта пена на хвалі адраджэння,
— тлумачыць з гумарам мужчына, а далей сур’ёзна даводзіць: —Гэта мой скарб, у мяне даволі вялікая бібліятэка беларускіх кніг, для сябе і сяброў у Вільні. Іх не проста набываць, збіраю як магу і даю пачытаць сябрам. Асабліва кнігі па гісторыі. У апошняе дзесяцігоддзе зʼявілася шмат новай інфармацыі, даследаванняў».
Паводле яго, папяровыя выданні — гэта ўсё ж іншае ўспрыманне.
«Так, электронныя кнігі — гэта экалагічна, але друкаваныя выданні дазваляюць рабіць пазнакі, і потым на фізічным узроўні гэта ж іншыя эмоцыі — дакранацца да старонак і перагортваць іх, вяртацца назад, каб перачытаць… Гэта ўсё пра кайф», — падсумоўвае мужчына.
Усё засталося ў мінулым жыцці, а смакоццем тое не заменіш
Адна з апытаных жанчын піша, што нічога не чакае з радзімы і з цеплынёю апісвае 2021 год, калі яна была разам з сямʼёю.
Па яе словах, гэты год быў апошнім у яе мінулым жыцці, які яна пражыла ў Беларусі ў родным доме з дзецьмі і сустрэла яго з мамай, якая памерла два тыдні таму і з якой не выпала развітацца. У мінулых засталіся сустрэчы з сябрамі, сяброўкамі і каханым чалавекам.
На радзіме ў жанчыны засталіся двое дарослых дзяцей.
«Мне, экстрэмістцы, назад нельга, — піша жанчына. — Невядома, калі мы сустрэнемся і ці збяромся мы ў адчувальна цялеснай рэальнасці.
Гэта немагчыма замяніць рэчамі ці смакоццем. Усё паблякла і стала пластмасавым… Я нічога не прасіла прывезці, хаця была такая магчымасць, калі перадавала лісты для палітвязняў».
Напрыканцы яна адзначае, што мама загадзя паспела перадаць шкарпэткі ўнукам і беларускі шакалад.
«Гэта былі апошнія ейныя вітанні, цеплыня і клопат. Яны адчуваюцца нават цяпер, калі яе ўжо няма. І цяпер усё беларускае — і фатаграфіі, і ўспаміны — усё выклікае пачуццё папялішча. Засталося толькі пачуццё абавязку перад дзецьмі, але я яго дапаўняю тут: купляю смачнае і прыгожае, але ўсё — з гэтага новага свету, такога бяспечнага, рацыянальнага, практычнага, зручнага, але чужога…»
Вышыванка і паясок ручной работы
Суразмоўца, які цяпер у Польшчы, кажа, што рэдка штосьці просіць — у Польшчы ўсяго ўдосталь.
«Прасілі толькі перадаць вышыванку і паясок ручной работы — дачцэ на выступленне ў школу, калі ўкраінцаў і беларусаў папрасілі прыйсці на свята ў нацыянальных касцюмах», — падзяліўся ён.
«Проста сумуем па радзіме, а яе не прывязеш, — прызнаецца. — Не хапае прайсціся па лесе побач са сваёй дачай, па вячэрнім Мінску. Абняць родных».
Кожнаму, хто едзе ў Беларусь, вярнуцца адтуль
Беларусы з радзімы чакаюць у падарункавых пакунках згушчонку, зефір, крэкер «Марыя», цыгарэты з капсулай, халву ў шакаладзе.
«Халва ў шакаладзе — гэта настальжы па студэнцтве і працы. Часам з распушчальнай кавай вельмі яе хочацца. А тут купляю літоўскую з разынкамі. Вельмі смачная», — тлумачыць беларус з Польшчы.
«Кожнаму, хто едзе, жадаю аднаго — прывезці назад самога сябе», — звяртае ўвагу на важнае іншы суразмоўца.
«Наша Нiва» — бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬ«У тых, хто застаўся ў Беларусі, свая ізаляцыя. У тых, хто з'ехаў — свая». Лекар-псіхіятр — пра эміграцыю, інтэграцыю і самаідэнтыфікацыю
Цуд на Каляды. Беларусы сабралі грошы на падарункі 184 дзецям палітвязняў
Стала вядома, як моцна мучаць у турме пенсіянерку Гнаўк
Цяпер чытаюць
Беларуска працуе ў Дубаі русалкай, каб аддаць доўг 20 тысяч даляраў2
Каментары