«Гэты верш быў натхнёны навіной пра тое, што пробашч Завальнюк папрасіў зрабіць яго дворнікам пры Чырвоным касцёле. Насамрэч для мастацтва такія дэталі найбольш важныя, нават больш істотныя за рэальную храналогію, з іх паўстае гісторыя — гісторыя знакавых учынкаў. У маім жыцці Чырвоны касцёл займае адметнае месца. Ужо наколькі я не царкоўны чалавек, а вось яго палюбіла, прыходзіла туды заўжды, каб проста адпачыць у самоце ці паслухаць казань. Бадай, адзінае месца ў Мінску, дзе я пачувалася ўтульна, ён мяне трымаў у тым сумным горадзе, пакуль я жыла там», — напісала яна ў своеасаблівай прадмове.
Лёгкія сцяла гарсэтам бяды,
голас у глотцы бетоннай канае,
больш не даюцца ні выдых, ні ўдых —
Мінск, ты вялізная клетка грудная!
Як у жывых тут застацца, калі
свішча надзея з пасечаных венаў?
Дзіўна, што Бог яшчэ не спапяліў
нашу бязлітасную айкумену.
Дзіўна, што ў гэтай зламанасці злой
ёсць яшчэ вернік захоплены — дворнік.
Ён сваёй ціхай, упартай мятлой
лісце ва ўзвышшы духмяныя горне.
Працы стае. Не ўнімаецца Бог —
сыпле і сыпле лісты свае долу
там, дзе за рэбрамі чорных дарог
б’ецца чырвонае сэрца касцёла.
Цяпер чытаюць
Над шэрым кардыналам Нацбанка згусціліся хмары? Затрымалі яго сябра, былога выканаўчага дырэктара Банка развіцця7
Каментары