«Волат. Жыццё на нулі»: дакументальны фільм памяці легендарнага камандзіра
Полк Кастуся Каліноўскага прадставіў унікальныя кадры апошніх дзён жыцця Паўла «Волата» Суслава.
Роўна тры гады таму, 15 мая 2022 года ў аперацыі па вызваленні ўкраінскага сяла на стыку Мікалаеўскай і Херсонскай абласцей загінуў камандзір роты разведкі на той час батальёна імя Кастуся Каліноўскага Павел Суслаў з пазыўным «Волат».
Для ўраджэнца Гомеля вайна пачалася ў 2016 годзе, калі ён праз год пасля праходжання тэрміновай службы ў разведвальнай роце 3-й брыгады беларускага спецназа (в/ч 3214) адправіўся на Данбас, дзе далучыўся да 1-й штурмавой роты «Правага сектара».
У 2018 годзе Павел заключыў кантракт з Узброенымі сіламі Украіны. Займаўся разведвальнай і дыверсійнай дзейнасцю. У 2022 годзе баец удзельнічаў у фармаванні батальёна імя Кастуся Каліноўскага. У ім ён узначаліў роту разведкі.
За шэсць гадоў, што Волат аддаў Украіне, ён пакідаў зону баявых дзеянняў толькі тройчы — калі быў сур'ёзна паранены. І кожны раз зноў вяртаўся на перадавую.
Аўтар фільма прадставіў унікальныя кадры, якія знаёмяць з пяццю днямі з жыцця беларускіх добраахвотнікаў і іх камандзіра ў першыя месяцы поўнамаштабнай вайны.
Фільм складаецца з трох частак, першая з якіх была выстаўлена на ютуб-канале Палка Каліноўскага ў трэцюю гадавіну гібелі Паўла «Волата».
Аўтарам фільма з’яўляецца беларускі добраахвотнік, які ў мірным жыцці быў дызайнерам і не меў вайсковага досведу. Ён актыўна здымае ўсё, што адбываецца, — дарогу на фронт, побыт байцоў на перадавой, баявыя задачы, размовы з іншымі добраахвотнікамі.
Яго мэта — зафіксаваць сапраўдны твар вайны, паказаць, што беларускія добраахвотнікі «не сядзяць без справы, а ваююць». Фільм балансуе паміж дакументальным сведчаннем, асабістым дзённікам і псіхалагічным партрэтам франтавога жыцця.
Цэнтральнай фігурай фільма з'яўляецца камандзір разведчыкаў Павел «Волат» Суслаў. Байцы яго слухаюцца і паважаюць. Сам аўтар згадвае, што пазнаёміўся з ім 1 сакавіка 2022 года.
Менавіта Волат бярэ на сябе місію ўвесці мужчыну ў рэальнасць вайны, тлумачыць яму, як сябе паводзіць падчас абстрэлу, як распазнаваць гукі снарядаў, калі хавацца, а калі — дзейнічаць. Гэта навучанне адбываецца не на палігоне, а непасрэдна на лініі фронту.
«Я буду рабіць усё, што мне скажа Волат. Бо гэта мой найлепшы шанец тут выжыць», — адзначае сам аўтар.
Фільм не толькі фіксуе падзеі, але і адкрывае Волата як асобу. Ён не проста камандзір — ён цэнтральны нерв сістэмы. Байцы дзеляцца сваімі ўражаннямі:
«Калі я Волата ўбачыў, калі ён раздзеўся, я аху**. У яго аскепкі ў нагах, у спіне. І шыя… Яму снайпер лёгкае прабіў, шыю, галаву. Аскепак у галаву заляцеў. (…) Ён у коме тры тыдні ляжаў. Выкараскаўся».
У першай частцы паказаныя не толькі баявыя моманты, кшталту выхаду Волата з групай байцоў у разведку («Волат часта заходзіў настолькі далёка да варожых пазіцый, што сувязі з ім амаль ніколі не было»), нясенне баявога дзяжурства па перыметры сяла Калініндорф, але і вайсковы побыт. Шмат размоў з іншымі байцамі, дэманстрацыя вынікаў абстрэлаў, пошук інтэрнэту, каб адправіць паведамленні, гісторыя пра спробы схадзіць у сарцір, расказаная Жэрарам. Усё гэта фарміруе адчуванне прысутнасці.
«На пазіцыях у мяне была магчымасць адпачыць, падумаць пра нейкія другарадныя рэчы, накшталт таго, як зарадзіць GoPro. У Волата такой магчымасці не было. У яго не было падобнага вольнага часу. Ён быў засяроджаны на баявой задачы і яе выкананні. На яго плячах ляжала адказнасць за ўвесь сектар, за сваіх байцоў і за сумежныя падраздзяленні, якія прыкрывалі нашы флангі.
Яму трэба было кантраляваць усё, каб усе выконвалі свае задачы, каб кожная пазіцыя выконвала менавіта сваю функцыю. А з-за таго, што на вайне ніколі нічога не ідзе па плане, трэба было яшчэ і знаходзіць выйсце з крызісных сітуацый.
Апроч гэтага, ён заўсёды асабіста выводзіў групу ў разведку і ішоў першым. Гэта парушала негалоснае правіла: камандзір ніколі не павінен ісці першым. Але ён бярог сваіх людзей і рабіў так заўсёды, да апошняга», — дзеліцца аўтар успамінамі.
Першая частка фільма ахоплівае двое сутак франтавога жыцця — з моманту прыбыцця на пазіцыі да заканчэння другога дня. У канцы ў кадры з'яўляецца яшчэ адзін вядомы беларускі добраахвотнік — Іван «Брэст» Марчук.
Дзяніс «Ваўкалак» Урбановіч расказаў жахлівую праўду пра вайну — пра свае пяць раненняў і 33 кантузіі, забітых таварышаў і гатоўнасць ваяваць
Былы спецназавец. Кім быў ротны «Волат» з батальёна Каліноўскага
Памятаеце старшыню Геральдычнай рады, якая распрацоўвала дызайн пашпарта «Новай Беларусі»? Мікіта Забуга пайшоў ваяваць
Каментары