«Пасля развалу СССР адмовіўся мяняць пашпарт». Гісторыя Славы Э., якога знайшлі ў доме з сабакамі, атрымала працяг
Пасля выхаду гісторыі пра Славу Э., цела якога знайшлі у доме сярод мноства сабак, з рэдакцыяй Onliner.by звязаўся знаёмы загінулага.
«Я ведаў Славу з 11 гадоў, калі ўпершыню прыйшоў да яго на фотагурток. З таго часу мы больш за тры дзясяткі гадоў падтрымлівалі сувязь. Ён сапраўды займаўся фатаграфіяй і нейкі час жыў у Мінску. У апошнія некалькі гадоў, не з 2024 года, а яшчэ раней, Слава жыў у тым доме ў Маладзечанскім раёне. Я асабіста дапамагаў яму пераехаць туды разам з двума сабакамі. Наконт пашпарта я ведаю іншую гісторыю, і яна куды больш цікавая за «афіцыйную» версію», — кажа Віталь.
«Пасля развалу СССР Слава адмовіўся мяняць пашпарт»
Коратка нагадаем перадгісторыю: у адной з вёсак Маладзечанскага раёна ў нядзелю, 21 снежня, у доме з дзясяткам сабак быў знойдзены мёртвым іх уладальнік. Твар мужчыны быў пашкоджаны. Гаспадыня дома ведала толькі імя загінулага і, па яе словах, была ўпэўненая, што Слава трымае толькі трох сабак. Пазней з рэдакцыяй звязалася чытачка Марына і расказала, што ведае асабіста загінулага мужчыну, таму што гэтым летам дапамагала яму аднавіць пашпарт. Аказалася, што за гэтым трагічным выпадкам стаіць няпростая гісторыя чалавека з вялікім сэрцам.
Пасля выхаду гісторыі Славы Э. з рэдакцыяй звязаўся яго даўні знаёмы па імені Віталь.
— Мне было 11 гадоў, калі я ўпершыню прыйшоў у Цэнтр дзіцячай творчасці на фотагурток. Яго вёў Вячаслаў Э. Гэта было ў савецкія часы, цэнтр знаходзіўся на Фролікава, 19 — у звычайным жылым доме, дзе па ўсім першым паверсе былі нейкія секцыі. Фотагурток быў у крайнім правым пад'ездзе. Побач з памяшканнем гуртка было другое, меншае, без кухні і з канапай. Слава жыў у ім некаторы час.
Па словах Віктара, у тыя часы Слава шмат перапісваўся па пошце і нават завёў абаненцкую скрыню. У далейшым па жыцці ён працягваў займацца фатаграфіяй: здымаў у школах і дзіцячых садках, пасля пераключыўся на вяселлі.
— Я ведаў, што ён родам з Барысава, там, па яго словах, у яго была кватэра, у якую ён упусціў пажыць пляменніцу — дачку роднага брата. Сам жа Слава спачатку жыў у тым пакоі на Фролікава, потым здымаў кватэру ў маласямейцы ў раёне Трактарнага завода, далей пераехаў у здымны дом у вёсцы Аронава Слабада.
У доме ў адной з вёсак Маладзечанскага раёна Слава Э., па словах Віктара, апынуўся намнога раней, а не летам 2024 года, як сцвярджала гаспадыня дома Ганна.
— Я асабіста дапамагаў яму з пераездам, у яго на той момант было ўсяго два сабакі. Пра тое, што за гэты час жывёл стала настолькі шмат, я не ведаў, і Слава мне гэтага не расказваў. А вось гісторыяй з пашпартам дзяліўся.
Ён казаў, што пасля развалу СССР адмыслова не мяняў пашпарт, бо быў супраць развалу — хацеў жыць у той краіне, у якой нарадзіўся. Але, мяркую, калі яго ўсё ж угаварылі зрабіць пашпарт, ён спрасціў гісторыю да проста страты дакумента.
У апошнія некалькі гадоў, па словах суразмоўцы, Слава жыў у вёсцы, ездзіў на падпрацоўкі і два разы на тыдзень на Лебядзіны па ежу для сабак.
— Нават выказаць здагадку не мог, што са Славай можа такое здарыцца. Дакладна магу сказаць, што ён не прызнаваў ніякіх таблетак. Памятаю, калі ён вельмі моцна захварэў, я купіў яму прэпарат, дык ён да гэтага часу ў мяне дзесьці ў машыне і ляжыць — Слава наадрэз адмовіўся што-небудзь прымаць і неяк тады выкараскаўся сам. А цяпер вось як выйшла… З усіх каштоўнасцяў, якія ён тады перавёз з сабой у вёску, — гэта вельмі добры фотаапарат Nikon і яго сабакі. Яму наогул па жыцці шмат не трэба было.
«Сабакі ведалі тых, хто за імі прыехаў»
Як мы ўжо ведаем, Славіных сабак увечары панядзелка, 22 снежня, вывезлі невядомыя мужчына і жанчына. Гаспадыня дома, нагадаем, прасіла гэтых людзей адгукнуцца праз рэдакцыю, але пакуль яны гэтага не зрабілі. Ужо пасля іх ад'езду Ганна заўважыла, што ў доме нейкім чынам усё ж застаўся адзін сабака.
— Мы з мужам спрабавалі яго адтуль выманіць, адчынялі дзверы, чакалі, калі выйдзе, але сабака пакуль так і не паказаўся. Мяркуючы па брэху, гэта дарослая асобіна, а не шчанюк. Мы пакідаем яму ежу і ваду — і ён усё з'ядае. Я звярталася да Дзяніса Буркевіча (дырэктара цэнтра выратавання бяздомных жывёл «Мара») з просьбай прыехаць і забраць гэтага сабаку, але ён мне пакуль не адказаў.
Па словах Дзяніса Буркевіча, ён не супраць забраць жывёліну, але ёсць адно «але».
— Для пачатку, і Ганне я пра гэта казаў, яны павінны падрыхтаваць умовы для гэтага: няхай хоць бы вынесуць мэблю. У дзень трагедыі я першым зайшоў у гэты дом — і там былі проста нечалавечыя ўмовы пражывання, хоць сам Слава быў добрым чалавекам. Яго рэчы, нягледзячы на становішча, былі акуратна складзеныя і спакаваныя ў пакеты, але падлога і ўсё вакол было ў экскрэментах жывёл — там немагчыма было знаходзіцца!
Таксама Дзяніс звяртае ўвагу на тое, якім чынам у Славы аказалася так шмат сабак.
— Там, паверце майму вопыту, былі жывёлы з розных вывадкаў і розных узростаў. І тут два варыянты: ці іх яму хтосьці пакідаў, ці ён сам прывозіў па адным сабаку на электрычцы, таму што вельмі іх любіў і шкадаваў. Хутчэй за ўсё, хто іх прывозіў, той іх і забраў на тым бусе, таму што, са слоў гаспадыні дома, сабакі пайшлі да іх спакойна і далі вывесці сябе з дома на павадку, у той час як ад мяне ўсе яны хаваліся. А таго сабаку, што застаўся, я гатовы забраць, але, як ужо казаў, з умовай, што мне дапамогуць да яго дабрацца.
Каментары
[Зрэдагавана]