З імаверным стварэньнем вэтэранамі Партыі БНФ «Беларускага Руху», мы атрымаем ужо чацьвёртую ці пятую арганізацыю ў сьпісе правакансэрватыўных партыйных рухаў, якія, падзяляючы тыя ж самыя каштоўнасьці і праграму, знаходзяцца ў жорсткай канкурэнцыі, а часам — адкрытым варагаваньні адна з адной
Прусакі, якія, карыстаючыся вобразам Віталя Рымашэўскага, павыпаўзалі з шчылін, як толькі патухла сьвятло і гаспадары сышлі з кухні, зрабіліся толькі прадвесьнікам вітка разлажэньня апазыцыі пасьля выбараў. Пасьля ўсіх мінулых скандалаў з найстарэйшым беларускім палітычным руху,
Ідэйнымі нашчадкамі Беларускага Народнага Фронту сябе могуць лічыць многія сучасныя палітычныя арганізцыі:
Сярод кандыдатаў на мінулых прэзыдэнцкіх выбарах умоўнымі «бэнээфаўцамі» можна было б назваць аж трох чалавек:Кастусёва, Міхалевіча (былы намесьнік старшыні БНФ), Рымашэўскага (былы маладафронтавец) — без уліку падтрыманага вэтэранамі ПБНФ Саньнікава, падтрыманага Пазьняком Някляева і беларускамоўнага эсдэка Статкевіча.
Здаецца, словы «
Ляяльнасьць да беларушчыны, дэмакратыя і— адбел-чырвона-белы сьцяг перасталі быць унікальным ідэалягічным прадуктам, гэтыя каштоўнасьці падзяляе яўная большасьцьпалітычна-актыўнай грамадзкасьці іконтрэліты
Ад таго, што Беларускі Народны Фронт адыграў сваю гістарычную ролю і ад таго, што ўсе палітычныя рухі (і нават рэжым Лукашэнкі) прэтэндуюць на «беларускасьць» і «народнасьць», быў непазьбежны ягоны раскол ці паступовы заняпад, як тое было з народнымі фронтамі ў іншых былых рэспубліках ССР.
З імаверным стварэньнем вэтэранамі Партыі БНФ «Беларускага Руху», мы атрымаем ужо чацьвёртую ці пятую арганізацыю ў сьпісе правакансэрватыўных партыйных рухаў,якія, падзяляючы тыя ж самыя каштоўнасьці і праграму, знаходзяцца ў жорсткай канкурэнцыі, а часам — адкрытым варагаваньні адна з адной. Шкоднасьць гэтага для беларускага
Недапушчальна, каб «другім БНФ» зрабілася АГП(лібэральныя ідэалы якой якраз вымагаюць актыўнай папулярызацыі і тлумачэньня ў нашым постсавецкім грамадзтве) і каб разьбіральніцтвы ўнутры партыі выліліся ў драбленьне палітычнага прадстаўніцтва беларускіх лібэралаў. Кіраўніцтва АГП з аднаго боку пазбаўляе пасады партыйнага кандыдата Яраслава Раманчука за ягоныя дзеяньні ў дні пасьля прэзыдэнцкіх выбараў, а з другога — робіць тое ж з актывістамі партыі, якія працавалі на іншых кандыдатаў, да каго прэтэнзій, як да Раманчука, якраз няма. Нешта ў гэтым ня так.
Перамены ў Беларусі і сузраваньне грамадзянскай супольнасьці — гэта як той брытанскі газон у анэкдоце. «Паліваць і стрыгчы, паліваць і стрыгчы — і так дзьвесьце гадоў», гэта доўгая і крапатлівая асьветніцкая і праваабарончая праца. Іншай апазыцыі мы ня маем, і патрэба яе еднасьці зрабілася банальным патрабаваньнем. Кожны скандал і канфлікт, кожная праява няздольнасьці апазыцыйных арганізацый да выпрацоўкі эфэктыўных кампрамісных рашэньняў працуе на карысьць дыктатарскага рэжыма, а не на карысьць дэмакратыі ў Беларусі. Ніхто не павінен на гэта забывацца.
Цяпер чытаюць
Філіпенка расказаў, ад колькіх сваіх кніг адмовіўся б і чаму прадаў «Тэслу»2
Каментары