Mikałaj Pinihin raspavioŭ, čym zajmajecca paśla sychodu z Kupałaŭskaha: «Piensijanierstvuju i knižki dobryja čytaju…»
«Narodnaja Vola» pacikaviłasia, čym zaraz zajmajecca viadomy režysior i były mastacki kiraŭnik Kupałaŭskaha teatra.
U žniŭni minułaha hoda Mikałaj Pinihin razam z mnohimi artystami i supracoŭnikami teatra napisaŭ zajavu ab sychodzie. Heta byŭ znak salidarnaści z dyrektaram teatra Paŭłam Łatuškam, ź jakim skasavali kantrakt, i pratest suprać hvałtu ŭ krainie.
«U apošni čas teatr byŭ na ŭzdymie, dobra hladač išoŭ… Ale što rabić? Takoje byvaje, — kazaŭ mastacki kiraŭnik Kupałaŭskaha ŭ adnym sa svaich kamientaryjaŭ amal adrazu paśla taho, jak usim artystam padpisali zajavy ab sychodzie. — Kožny sam vyrašaŭ, što rabić. Nie było takoha, što mastacki kiraŭnik, sychodziačy, paciahnuŭ usich za saboj. I Łatuška kazaŭ trupie: vy pavinny sustreć 100-hadovy jubilej, nie źviartajcie ŭvahi.
Ale ja liču, što zrabiŭ pravilna, heta byŭ adzina mahčymy krok. Što budu rabić dalej, pakul nie viedaju. Adzinaje — dakładna nie pajdu ŭ palityku. Nikoli hetym nie zajmaŭsia i nie chacieŭ. Navat kali byŭ Biełaruski Narodny Front, ja spačuvaŭ, ale nie ŭdzielničaŭ».
Siońnia na pytańnie «Jak spravy?» Pinihin adkazvaje prosta: «Narmalna! Piensijanierstvuju. I pakul mnie heta padabajecca. Hulaju, chadžu, čytaju šmat knižak». Zaraz čytaje Paołu Vołkavu.
«Heta mastactvaznaŭca viadomaja, lepšy dla mianie mastactvaznaŭca, jana pra žyvapis, skulpturu i jašče šmat pra što piša, — tłumačyć Mikałaj Mikałajevič. — Ja prosta mnoha čaho nie viedaŭ, tamu što ŭsio žyćcio čytaŭ tolki pjesy ŭ vialikaj kolkaści, chaj na ich licha… A ciapier možna jašče pra štości daviedacca. Dzinu Rubinu z zadavalnieńniem čytaju — «Napoleonaŭ aboz» i «Ruskaja kanarejka». Hienijalny aŭtar, liču, z sučasnych. Majstar!»
Ad intervju na bolš hłabalnyja temy Mikałaj Mikałajevič admaŭlajecca: «Pra što možna havaryć? Pra teatr — nie budu, a z usim astatnim i tak usio zrazumieła».
Pieryjadyčna Mikałaju Pinihinu pastupajuć prapanovy ab rabocie, u tym liku z-za miažy.
«Prapanovy jość, ja nie ŭtojvaju, ale ja nie chacieŭ by ich ahučvać, — paćviardžaje režysior. — Ja adkryty dla supracoŭnictva — naprykład, pastanoŭku zrabić. Adnak pieramoŭ ab stałaj rabocie nie viadu».
Nijakich prahnozaŭ pra toje, jak budzie dalej raźvivacca situacyja ŭ krainie, što budzie z Kupałaŭskim, Pinihin nie robić.
«Ale ŭ budučyniu hladžu z aptymizmam», — vielmi ŭpeŭniena kaža Mikałaj Mikałajevič.
Kamientary