«Ciapier Piatkievič — heta Hieorhij Žukaŭ Vialikaj Ajčynnaj». Łojka pra rolu čynoŭnicy

Ekanamičnaja ahladalnica Volha Łojka ŭ novym analityčnym vypusku TOKu patłumačyła, čamu nie ličyć novaje pryznačeńnie Natalli Piatkievič panižeńniem.

Jak viadoma, Natalla Piatkievič, jakaja ŭ 2024 hodzie paśla doŭhaha pieryjadu adsutnaści ŭ łukašenkaŭskaj viertykali viarnułasia na pasadu pieršaha namieśnika kiraŭnika administracyi Łukašenki. Niadaŭna ž jaje pryznačyli namieśnicaj premjer-ministra, adkaznaj za sacyjalnuju śfieru. Mnohija paličyli heta panižeńniem Piatkievič.

Volha Łojka bačyć heta inakš.

«Siońnia Piatkievič, pa maich adčuvańniach, heta taki Hieorhij Žukaŭ Vialikaj Ajčynnaj», —

davodzić jana i tłumačyć, što sacyjalnaj śfiera — «nastupny front, jaki važny, patrebny». U administracyi Piatkievič svaju zadaču vykanała.

«Jana stała namieśnikam kiraŭnika administracyi, tamu što była važnaja palityčnaja kampanija. Treba było vycisnuć ź jaje maksimum. Jana heta zrabiła, a ciapier atrymlivaje novy, jašče bolš składany ŭčastak frontu».

Pavialičyć

Pa słovach Łojki, pasada, jakuju zajmaje čałaviek u viertykali ŭłady, nie tłumačać funkcyju čałavieka. Piatkievič, jak i Natalla Kačanava, — «čałaviek Łukašenki na niejkim učastku».

«Ja ŭpeŭniena, što Natalla Uładzimiraŭna ničoha nie zhubić u płanie palityčnaj vahi. Učastak, jaki jana atrymała, realna ciapier samy haračy. Tady hareli vybary. Ciapier vybary patuchli. (…)

A tut atrymlivajecca, što litaralna za niekalki miesiacaŭ, niekalki niavymušanych pamyłak. Padstavili mocna i niadobra z bulbaj. (…) Z pakistancami toje ž samaje. (…) Pakistancaŭ jašče nie było i niama. (…) Pry hetym my ŭžo abłažalisia. Zusim na roŭnym miescy».

Pa mierkavańniu ekanamičnaj ahladalnicy, va ŭmovach rostu niezadavolenaści, nieabchodny čałaviek, jak zmoža «padasłać sałomku», załahodzić «biazhłuzdyja zajavy i idei», pieratvaryŭšy ich u «niešta całkam sabie prymalnaje».

U jakaści prykładu takoha efiektyŭnaha čynoŭnika Łojka zhadvaje Michaiła Miaśnikoviča. Kali sam Łukašenka prapanavaŭ «pasadzić usich darmajedaŭ», Miaśnikovič tłumačyŭ jaho ideju jak nieabchodnaść akazańnia im dapamohi.

Pa słovach ekanamičnaj ahladalnicy, Miaśnikovič umieŭ «vycisnuć ź idei, jakaja nie abiacaje ničoha dobraha, akramia sucelnych prablem, niejkaje racyjanalnaje ziernie, niešta znajści karysnaje i vykanalnaje».

«Heta takoje vialikaje čynoŭnickaje mastactva. Zrazumieć, interpretavać tak, kab nie nanieści škody navakolnamu asiarodździu i čałaviectvu. (…)

Pakistancaŭ treba pradać biełarusam. Nie treba dapuskać voś hetyja chvali chiejtu, žachu i hetak dalej. Nie treba kryčać: «Čym vam našy pakistancy nie padabajucca?» Treba vielmi vietliva, kulturna patłumačyć, jak nam budzie kłasna z pakistancami. «Pakistaniec — tvoj siabar, bieražy pakistanca». Łaskava i pa-žanočy», —

davodzić Łojka i miarkuje, što Natalla Piatkievič całkam zmoža heta zrabić.

• 0
• 1
• 2
• 7
• 0
• 0
• 0
• 0