«Idzi adsiul, biełarus śmiardziučy!» Ukrainiec źbiŭ u Varšavie biełaruskaha emihranta

Alaksandr Stralcoŭ źjechaŭ ź Biełarusi ŭ 2016-m. Na toj čas, kaža mužčyna, jon užo dva hady dapamahaŭ abaroncam Ukrainy – i biełarusam, i ŭkraincam. U vyniku im zacikavilisia biełaruskija siłaviki, i Stralcoŭ i pierabraŭsia va Ukrainu, dzie pražyŭ da pačatku poŭnamaštabnaj vajny z Rasijaj. Paŭdzielničaŭ u terytaryjalnaj abaronie, ale paźniej pierabraŭsia ŭ Polšču, dzie i znachodzicca ŭžo try hady.

Apošnija miesiacy mužčyna žyvie ŭ adnym z varšaŭskich chostełaŭ. Tam u jaho źjaviŭsia susied Siarhiej rodam z ukrainskaha Dniapra. Siarhieju kala 50 hadoŭ, jon žyvie razam z sužycielkaj.

Prablemy ŭ Alaksandra ź imi pačalisia ŭžo šmat miesiacaŭ tamu. Susiedzi, kaža jon, parušali praviły žyćcia ŭ chostele, naprykład, mahli ŭnačy pić ałkahol u ahulnym pamiaškańni, i praz heta jon ź imi kanfliktavaŭ.

Stralcoŭ jašče i pracavaŭ u chostele zaŭhasam:

«Časam niešta niedzie łamałasia, i mnie treba było adklučać, naprykład, vadu ci śviatło, kab atrymać dostup da kamunikacyj. Ich heta čaplała. Kazali — maŭlaŭ, ty što tut, karol?».

Alaksandr kaža, što padčas svarak Siarhiej z sužycielkaj časta zhadvali jaho nacyjanalnaść:

«Kazali — maŭlaŭ, my ŭ siabie va Ukrainie robim, što chočam, a vy, biełarusy, słabaki, nie možacie ničoha zrabić sa svajoj krainaj. […]

Ja rabiŭ im zaŭvahi, a jany kazali — maŭlaŭ, idzi adsiul, biełarus śmiardziučy, vas, biełarusaŭ, uvohule cisnuć treba!»

U palicyju Stralcoŭ nie chadziŭ — kaža, što polskaja palicyja nie lubić takija pobytavyja spravy, tym bolš kali havorka pra zamiežnikaŭ. Mužčyna ŭpeŭnieny, što polskija siłaviki nie razhladali b hety kiejs.

A kanflikt usio nie spyniaŭsia. U apošnija tydni biełarus z ukraincam pačali svarycca nakont voknaŭ u ahulnaj haścinaj — Siarhiej admysłova ich časta adčyniaŭ.

24 žniŭnia kanflikt dajšoŭ da źbićcia. Alaksandr kaža, što ŭdzień pasvaryŭsia ź Siarhiejem datyčna voknaŭ, a kala apoŭnačy pačuŭ, jak susiedzi hrukajuć dźviaryma ŭ chostele. Potym adčuŭ u pakoi choład, vyjšaŭ u haścinuju i začyniŭ vokny.

Dalej Alaksandr zastaŭsia na bałkonie, kab pakuryć:

«U hety momant jany z krykami ŭryvajucca na bałkon. Jana mianie šturchaje i błakiruje na bałkonie, a jon pačynaje mianie źbivać. Niechta ź ich kryčaŭ — maŭlaŭ, biełarusy, vy ŭžo strach zhubili, treba vas zabivać. Była sproba skinuć mianie z bałkona».

Źbivali Stralcova i Siarhiej, i jaho sužycielka, uspaminaje Alaksandr:

«Dziadźka na hałavu vyšejšy za mianie i šyrejšy za mianie ŭ plačach razy ŭ paŭtara, i z kułakami jak kuvałdy. I ciotka vahaj u 100 kh. A z druhoha boku — ja z maimi 55 kh. Voś pakažycie mnie prykład, jak uratavacca ad hetaj pjanaj zhrai, kali adna trymaje ruki, a druhi mianie kałocić».

Kali ŭsio skončyłasia, Alaksandr vyklikaŭ palicyju, tyja ŭziali ŭ jaho pakazańni. Na nastupny dzień mužčyna naviedaŭ balnicu, dzie ŭ jaho znajšli pierałomy dvuch rebraŭ i paškodžańni miakkich tkanak.

Paźniej palicyja jašče raz naviedała chosteł. Siarhieja znajści nie zmahli, a jaho sužycielka patłumačyła siłavikam kanflikt praz toje, što Stralcoŭ nibyta karmiŭ svajho kata nie tym kormam.

Pavodle słoŭ Alaksandra, polskaja palicyja zaviała kryminałku ŭ dačynieńni jaho susiedziaŭ. Stralcoŭ budzie damahacca kampiensacyi maralnaj škody i taho, kab Siarhieja departavali va Ukrainu — biełarus zaŭvažaje, što jaho apanient pa ŭzroście jašče padpadaje pad mabilizacyju.

My napisali Siarhieju z prośbaj pa kamientar, ale mužčyna pakinuŭ paviedamleńnie niepračytanym.

• 3
• 0
• 1
• 11
• 2
• 2
• 14
• 0