Сяджу п’ю каву, шрайбую новы тэкст, а ў падворку зноўку кіназдымкі пачынаюцца,.. піша ў сваім блогу Сяргей Астравец
Мінулым разам я распачаў гэты свой тэкст словамі: «П’ю каву, а за вакном: кладуць рэйкі, ставяць на іх кінакамэру. У нашым падворку здымаюць кіно. Дачакаліся!» А ўрэшце не хапіла пораху яго напісаць, пагатоў паабяцалі, што здымкі працягнуцца…
Ужо забывацца стала, але мінула пару тыдняў, гляджу: ад самага ранку кіназдымачную пляцоўку ладзяць. Што ж: навокал камяніцы дасавецкага часу — вокны, дзьверы, краты на бальконах нестандартныя, а што яшчэ патрэбна для кіно з містычным горадам Барыславам дзесь на мяжы Расеі зь Беларусьсю? Як сказаў рэжысэр, яму спадабалася гістарычная частка, касьцёлы, рознастылёвасьць у архітэктуры.
Чакайце, вось бачу — выносяць з фургонаў юпітэры, здымачную апаратуру, рэйкі, нейкія транты… Мінакі праходзяць скрозь падворак пад парасонамі, чарапічны дах раз‑пораз макрэе, высыхае крыху, і зноўку пачынае дажджыць. Але, халера, зноўку да прыкрасьці сваёй чую праз фортку лямант п’янога дэмбеля‑дэсантніка, зноў тую ж сцэну адпрацоўваюць: былы ваяка ня можа знайсьці сабе месца ў цывільных умовах. Гэтак патлумачыў мне мінулым разам рэжысэр.
Вось так: мы марна марым, каб здымаліся гістарычныя сцэны, тым больш сцэнар сягае 1812 году, «скрыжалі д’ябла» вывезены Напалеонам з Масквы, але вымушана затопленыя ў дрыгве. А яшчэ зьдзіўляліся, што называлі «імпэрыяй зла», а дзе ляжала гэтая самая рэч?.. Абач!
Адзін з расейскіх актораў пахваліў: горад — вельмі цікавы, можна здымаць
і Аўстрыю, і Нямеччыну і Англію. А нехта дадаў — і Бэрлін, і Вену, і яшчэ нешта. Здымаць, ясна, можна, але ўсё гэта лухта. Горад, у якім пагаспадарыла грунтоўна савецкая ўлада, ужо не дацягвае нават да самога сябе. На жаль. Хаця слухаць прыемныя словы заўжды прыемна.
Мінулай восеньню рабілі ў нас кіно пра Армію Краёву, пра заходнебеларускі пасьляваенны горад. Карацей, горад, можна сказаць, быў самім сабой у гэтым выпадку. А так: то кіеўскае гета фільмуюць, то якіясьці Чаромушкі. Праўда, нейк Вільню здымалі ў сэрыяле пра 1863 год, а аднойчы нават Скарыну ў друкарні з муляжамі фаліянтаў, але даўно тое было. Да аднаго толькі пакуль не дадумаліся: здымаць у Горадні Горадню. Можа таму, што яна на саму сябе больш не падобна?
Цяпер чытаюць
З Лондана Мельнікава вылецела на Шры-Ланку, у яе быў каханак спартовага выгляду з Беларусі3
Каментары