«Мама плакала тры дні, а тата не размаўляў год». Казашка выйшла замуж за беларуса — і сутыкнулася з хэйтам
Цяпер бацькі больш-менш прынялі выбар дачкі — як і яе рашэнне жыць у Беларусі. Але ж ад суайчыннікаў часта прылятаюць непрыемныя каментары.
Саіда Хаміт з Казахстана пабралася шлюбам з беларусам і пераехала жыць на радзіму мужа. Тут яна займаецца нутрыцыялогіяй і вядзе блог у тыктоку.
Акрамя прафесійнага кантэнту, маладая жанчына выкладае відэа, у якіх распавядае сваю гісторыю.
— У нас у Казахстане калі табе 25 гадоў і ты не выходзіш замуж, значыць, нешта з табой не так. Я выйшла замуж у 30 гадоў, і мне падавалася, што ва ўсіх маіх знаёмых толькі адна праблема ў жыцці — чаму я не выходжу замуж. Мае мама з сястрой нават хадзілі да шаманак, бо думалі, быццам нехта на мяне навёў псуту.
Сама ж Саіда не хвалявалася праз адсутнасць мужа і працягвала атрымліваць асалоду ад жыцця — тусіла ў клубах, танчыла і весялілася. Стаміўшыся ад бясконцых парад пабрацца шлюбам, дзяўчына вырашыла пераехаць далей ад клапатлівых сваякоў — з Астаны ў Алматы.
Там здымала кватэру разам з беларускай дзяўчынай, якую звалі Валянцінай. Неяк разам яны паляцелі адпачываць у Егіпет. У той самы час будучы муж Саіды разам з сябрамі вырашыў правесці адпачынак ля мора.
— І вось у ноч на яго дзень нараджэння — на 29 студзеня — мы і пазнаёміліся на дыскатэцы ў начным клубе. Я не тое, што замуж за яго не збіралася — я была ўпэўнена, што ніколі яго больш не ўбачу. А як я яго ўбачу? Ён у Беларусі, я ў Казахстане. Два-тры дні шуры-муры і ўсё.
Пара разляцелася па розных краінах. Саіда працягвала быць упэўненай, што гэта ўсё несур'ёзна і таму нават асабліва не распавядала блізкім пра беларускага хлопца — але перапісвалася з ім.
— Паўгода мы з ім перапісваліся. Ніякіх званкоў, ніякіх аўдыяпаведамленняў. Толькі тэкставыя паведамленні. То раз на тыдзень, то раз на палову месяца. Але з часам нашы перапіскі прывялі да таго, што мы ўвесь час праводзілі з тэлефонамі. А я настолькі была ўпэўнена, што ніколі яго больш не пабачу, што распавядала яму ўсё як ёсць — вось ведаеце, як з чатам GPT.
І прыкладна праз шэсць месяцаў хлопец прапанаваў Саідзе прыляцець да яго ў Беларусь у госці на два тыдні — і набыў квіткі на самалёт. А ўсяго праз месяц пасля вандроўкі адбылося вяселле.
Саіда кажа, што пытанне, якое яна чуе даволі часта ад казахаў — гэта як адрэагавалі бацькі на тое, што дачка сабралася замуж за беларуса.
Маці, пачуўшы пра вяселле і ад'езд у Беларусь, плакала тры дні, а тата ўвогуле цэлы год не размаўляў з Саідай.
— Фактычна тата са мной перастаў размаўляць не таму, што муж беларус, а таму, што ён не мусульманін. Мой тата — рэлігійны чалавек, ён чытае пяціразовы намаз, вучыцца ў медрэсэ ў Турцыі. Пасля таго, як ён даведаўся, што па бацькоўскай лініі майго мужа ўсе дзядулі, прадзядулі, прабабулі — татары, ён змяніў меркаванне і мы цяпер камунікуем даволі добра. Хаця тата маю сям’ю яшчэ не бачыў.
Мама ж Саіды прыязджала на вяселле дачкі ў Беларусь, пазнаёмілася з сям’ёй зяця. Саіда жартуе, што пасля маці так супакоілася за дачку, што цяпер больш хвалюецца за яе беларускіх сваякоў.
Дарэчы, усё вяселле каханы Саіды арганізоўваў самастойна, чым яна вельмі задаволена.
— Не ведала нават, дзе наша вяселле будзе, якім яно будзе, якая ежа будзе. Я проста хадзіла і выбірала сабе сукенку. Пры гэтым я сказала, што не хачу браць сукенку на пракат. Каб вы разумелі, вяселле ў нас было два дні. Усё як у амерыканскім кіно. За горадам, сядзіба, шацёр, фуршэт, шмат афіцыянтаў, смачная ежа, кавер-бэнд. Дарэчы, гэты ж гурт потым у нас граў праз 6 гадоў — на годзік нашага сына.
Жанчына прызнаецца: пераязджаць у Беларусь было страшна, бо яна хвалявалася праз тое, як яе прымуць мясцовыя. Усё ж і культура іншая, і звычаі… Праз сем гадоў у новай краіне Саіда кажа, што лічыць Беларусь адным з самых бяспечных месц у свеце, асабліва для жанчын.
Спачатку Саіда працавала цырульніцай у салоне — кожны дзень размаўляла з вялікай колькасцю людзей. І для яе было вельмі дзіўна, што ніхто не пытаўся, адкуль яна і хто па нацыянальнасці.
— А ўсё таму, што беларусы не падзяляюць людзей па колеры скуры, разрэзе вачэй, нацыянальнасці, рэлігіі. Яны проста глядзяць, добры чалавек ці дрэнны, выхаваны ці не. Усё.
Асабліва Саідзе падабаецца падыход у беларусаў да прыёму гасцей.
— Я раней, калі мы чакалі гасцей, гатавала столькі ежы, каб на стале не было месца лыжку пакласці. А потым, калі стала хадзіць у госці да сваякоў, сяброў, дык зразумела, што ў Беларусі не замарочваюцца з гэтай нагоды. Дзяўчаты-казашкі, аказваецца, можна не гатаваць — можна замовіць ежу і цудоўна пасядзець з сябрамі дома, уяўляеце?! І пры гэтым ты адпачыла і вясёлая сустракаеш гасцей. А яшчэ, калі ты запрашаеш людзей, яны могуць нават скінуцца на ежу.
У інтэрнацыянальнай сям’і падрастаюць два дзіцяці. Даволі часта ў жанчыны пытаюцца пра тое, якую рэлігію тата-праваслаўны і маці-мусульманка абралі для дзяцей. Саіда кажа, яны прытрымліваюцца і тых, і тых традыцый — дзеці могуць хадзіць як у мячэць, так і ў царкву.
Але, нягледзячы на рамантычную гісторыю, Саіда сутыкаецца з хэйтам. Негатыўныя каментары ёй пішуць у асноўным мужчыны-казахі, якія крытыкуюць яе за выбар мужа-беларуса.
Каментары