«Siaroža vielmi tupy». Novy śpiektakl pra toje, što i z nami moža lohka zdarycca, ad režysiora Dźmitryja Bahasłaŭskaha ŭ Ok16 

Siarhiej, prahramist hod tryccaci, niečakana atrymlivaje zvanok. Kurjerskaja słužba viazie jamu pasyłku: «My budziem u vas ciaham hadziny, dobra?» Siarhiej pahadžajecca. Kurjery pryjazdžajuć, ale pasyłku nie addajuć: «U nas taki paradak. My abiacali być u vas ciaham hadziny». Hadzinu čužyja ludzi prabuduć u jaho kvatery. Dla čaho? Zaviazka dla trylera i filma žachaŭ… 

Pavialičyć

Hety śpiektakl uźnimaje tuju ž temu čałavieka i ŭłady, što i papiaredni śpiektakl režysiora Dźmitryja Bahasłaŭskaha pavodle teksta Dźmitryja Daniłava «Čałaviek z Padolska» (jaho možna pabačyć u Maładziožnym teatry). Žury prestyžnaj premii «Załataja maska» nazvała «Čałavieka z Padolska» najlepšaj rasijskaj pjesaj 2018 hoda, a śpiektakl Bahasłaŭskaha pa vynikach taho ž hoda adnym z najlepšych nazvali biełaruskija krytyki. Čałaviek u hetaj pjesie sapraŭdy byŭ samym prostym chłopcam Kolem z Padolska, a ŭłada ŭvasablałasia palicejskimi, jakija skłali na jaho pratakoł: maŭlaŭ, Kola nie ŭsprymaje i nie pavažaje Rečaisnaść (ź vialikaj litary, bo tak «pałožana»).

U pjesie «Siaroža vielmi tupy» kanflikt padadzieny nie nastolki ŭ łab. Ułada kurjeraŭ zahadkavaj «słužby dastaŭki» ŭmoŭnaja. Jany byłyja vajskoŭcy, suprać ich nielha vyklikać palicyju abo fizična vyšturchać sa svajoj kvatery. I voś jany pryjšli, i zastajucca. Jak siabie pavodzić haspadaru?

Kurjery słužby dastaŭki prahavarylisia, što majuć vysoki IQ, heta vyklikaje ŭ Siarožy śmiech. Navošta prostym kurjeram razumnaść? Siaroža-prahramist dobra prystasavaŭsia da sučasnaha žyćcia: pracuje nad bankaŭskaj pryładaj dla smartfonaŭ, maje kvateru, žanaty. Z punktu hledžańnia sučasnaha žyćcia jaho nijak nielha nazvać «tupym». Ale ŭ prysutnaści troch mužčyn u svajoj kvatery jon nie moža voś hetuju svaju «razumnaść», hety kamfortny materyjalny i sacyjalny stan, nijakim čynam realizavać. Na tyja pytańni ab śmierci, chvarobach, dzieciach, jakija ŭźnikajuć padčas niaskładnaj tryvožnaj razmovy, jon adkazać nie moža.

Hledačy ŭ zale siadziać nasuprać adzin adnaho, na adnoj ź dźviuch trybun. Kvatera Siarožy zroblena ŭmoŭna, bieź ścien, dźvie kanapy na kołkach, śviacilniki, na padłozie dyvany, dvoje dźviarej visiać u prastory. Unutry pakoja ŭsio ŭvieś čas ruchajecca, kružycca. Niama ničoha peŭnaha, niama nijakaj ścienki, da jakoj možna prychilicca. Hałoŭny hieroj Siaroža adčuvaje siabie biezabaronnym pad pilnymi pozirkami hetych dziŭnych kurjeraŭ, i režysior Bahasłaŭski robić jaho kvateru i žyćcio takim ža prazrystym dla hledačoŭ. Akciory chodziać pa hetym nievialikim kvadracie sceny, jak dzikija źviary pa kletcy.

Usie try kurjery, choć i syhranyja jany vielmi pa-roznamu (vyłučajecca Alaksandr Šaroŭ), ale adnolkava samaŭpeŭnienyja, niby dałučanyja da niečaha vyšejšaha, ale syhrany jany vielmi pa-roznamu. A voś Siarhiej-prahramist (Dźmitryj Davidovič) nie ŭpeŭnieny ni ŭ čym, i hetym adlustroŭvaje duch našaha času, jaki nie harantuje spakoj i stabilnaści navat tym, u kaho jość hrošy, praca, pasada.

Jašče bolš pytańniaŭ uźnikaje sa źjaŭleńniem Mašy, žonki Siarhieja, maładoj stroha apranutaj žančyny, jakaja spakojna i vietliva siabie trymaje pry nieznajomcach. Jana ŭvachodzić na momancie, kali hości śpiavajuć pieśniu. «Žudaść niejkaja!» — usklikaje Siaroža. «Čamu žudaść? Vielmi pryhožy śpieŭ…» — paryruje Maša, jak byccam by jana dakładna viedaje, što heta za hości i navošta jany pryjšli.

Pavialičyć

Maša byccam by nie baicca, nie chvalujecca. U pavietry visić tryvoha i strach. A jana — jaki efiektny epizod — prapanuje haściam čaju. Što dalej?..

Pavialičyć

U śpiektakli kłasny finał (mastačka Lidzija Małašenka zrabiła cikavuju rabotu, za vyniatkam chiba niedarečnych kaściumaŭ kurjeraŭ), ale mnohija zahadki tak i zastanucca nierazhadanyja.

«Siaroža vielmi tupy» — heta śpiektakl pra strachi našaha siaredniaha kłasa, pra krochkaść našych «jačejek žyćcia» i pra toje,iak lohka rozum robicca biezdapamožny. Abaviazkova schadzicie.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0