«Pakul nie idu ŭ «Žabku». Ale ciažka rabić nastolki mała». Jak žyviecca mužam ajcišnic u emihracyi

A jak žyviecca mužam prahramistak? Ci majuć jany hetkuju ž svabodu dla samaraźvićcia i samarealizacyi? I ci mohuć pierastać chvalavacca pra hrošy? Asabliva paśla rełakacyi ŭ inšuju krainu, vyśviatlaŭ Devby.io.

Siarhiej, 38 hadoŭ: «Ja navat žartuju, što ja ščaśliŭčyk!»

Siarhiej vychodzić na videasuviaź z ofisa, dzie adkazvaje za haspadarku i dabrabyt. Jak jon sam śmiajecca, ciapier jon «krepki chaziajstvieńnik». U Biełarusi jon zajmaŭsia prodažam techniki, vaziŭ turystaŭ u Jeŭropu, kiravaŭ kulturnaj prastoraj u Minsku. A ciapier jany z žonkaj i dvuma dziećmi žyvuć u Łodzi.

«Zusim nie kampleksuju z hetaj nahody!»

Ja za žonkaj pajechaŭ u Polšču, jana ž u mianie ajcišnica. Ciapier žonka zarablaje ŭdvaja bolš za mianie, pracujučy tut lidom u adździele UI/UX dyzajnieraŭ. Ale tak było nie zaŭždy. Raniej ja bolš zarablaŭ, kali byŭ dyrektaram kultprastory, a žonka mieła mahčymaść vučycca na kursach i raźvivacca. Z časam my prosta pamianialisia rolami. Ja siadzieŭ apošni hod z dačkoj u dekrecie, kab žonka vyjšła pracavać na ajcišnuju pasadu. 

Ja nie skažu, što heta idealnaja situacyja dla mužčyny ź psichałahičnaha boku. Ale ŭ pryncypie heta chutčej hiendarny stereatyp — ja heta dobra ŭśviedamlaju. Daŭno ŭžo z hetaj rollu zvyksia, mnie absalutna kamfortna ŭžo.

Naadvarot, ja navat žartuju, što ja ščaśliŭčyk! Žartuju ź inšych pracaŭnikoŭ, što, maŭlaŭ, voś tak treba ŭładkoŭvacca ŭ žyćci. Znajści bahatuju ajcišnicu — i ŭsio budzie ŭ šakaładzie. Zusim nie kampleksuju z hetaj nahody! Usie mnie zajzdrościać ci nienavidziać, napeŭna, što ja ŭvieś taki ŭładkavany.

U siabroŭ padobnaja situacyja. U adnaho ciapier taksama žonka ajcišnica i zarablaje ŭdvaja bolš. A jašče adzin siabar naohuł u dekrecie z čatyrma dziećmi i ŭ pryncypie ničoha nie zarablaje, a žonka pracuje repietytarkaj, u jaje ŭroki adzin za adnym. I voś na im usio: hurtki dziaciej, škoły, sadki, hatavańnie, prybirańnie, uvieś dom.

U časy emansipacyi i fieminizmu heta davoli častaja biznes-madel u siemjach, asabliva ŭ biełaruskim emihranckim asiarodździ.

I choć ja zarablaju ŭ dva razy mienš, ale ŭ mianie ŭ try ci čatyry razy bolš volnaha času! Navat padčas pracy. U mianie niama sazvonu za sazvonam, niama žorstkich dedłajnaŭ… Ja pracuju spakojna svaju ofisnuju pracu: jość praca — robiš, niama — svaimi spravami zajmaješsia. I heta fajna. Ty možaš adskočyć dzieści dziaciej zavieźci da lekaraŭ, zabrać z basiejna. Ja zvyčajna hatuju ŭsie viačery, prynamsi, u pracoŭnyja dni. Rablu zakupy, to bok haspadarka zbolšaha na mnie taksama. Plus ja jašče i zarablaju.

«Ja nie idu adnym šlacham, raz na piać hadoŭ źmianiaju pracu»

Usie maje apošnija pracy — heta pra samarealizacyju z roznych bakoŭ. Tut ja rablu toje, što dobra ŭmieju — adkazvaju za žyćciazdolnaść polskich ofisaŭ kampanii, i davoli paśpiachova, užo čatyry hady. Raniej heta była kultura i biźnies — taksama fajnaje spałučeńnie, bo ja ŭmieju pradać usio. Ja navat z kuplenaj kvatery ŭ Łodzi pradaŭ staruju ofisnuju meblu jašče na tysiaču dalaraŭ! A kali ja vaziŭ turystaŭ, heta było viedańnie i kultury, i movaŭ, i historyi Jeŭropy. Ja nie idu adnym šlacham, ja raz na piać hadoŭ źmianiaju pracu. Usio ž maja ciapierašniaja praca ŭ ofisie — tupikovaja prafiesija i davoli rucinnaja. 

Siadzieć całkam na šyi ŭ žonki taksama nie chočacca. Choć ja absalutna lohka psichałahična mahu heta sabie dazvolić, bo ŭžo dvojčy ŭ žyćci ja adpačyvaŭ ad papiaredniaj pracy na praciahu hoda. Abjektyŭna takija pieryjady patrebnyja ludziam, kab štości źmianić, pajści na kursy dy paprostu adpačyć. I navat kali ŭ jaje taki budzie pieryjad, heta budzie ciažka finansava, ale ja razumieju, što heta časam patrebna.

My emihranty. I nam asabliva nie davodzicca vybirać. U emihracyi chto pieršy, toj i lepšy… U kaho atrymlivajecca bolš zarablać, toj i zarablaje, a inšy nie vybiraje. 

Choć ja płanuju heta źmianić: chaču pastupić va ŭniviersitet na kliničnuju psichałohiju, ja jašče ŭ studenckija hady chacieŭ pierajści na psichałahičny, ale płyŭ pa inercyi. Ciapier pierahledzieŭ, padumaŭ i narešcie zrazumieŭ, čym sapraŭdy chacieŭ by zajmacca.

Jaŭhien, 32 hady: «Baćki ŭ adzin hołas havaryli, što ja durań»

Jaŭhien paznajomiŭsia z budučaj žonkaj na studenckim konkursie «Student hoda». Potym Jaŭhien pracavaŭ na «Azocie» i paralelna davaŭ uroki chimii, a žonka prajšła kursy biznes-analizu i znajšła pracu ŭ IT-kampanii. Ciapier jany z dvuma dziećmi žyvuć u Hdańsku. Padčas sazvonu Jaŭhien robić kavu i zanosić jaje žoncy, jakaja siońnia pracuje z domu.

«My viedali, što heta budzie stres dla siamji»

Da 2015 hoda ja pracavaŭ na dźviuch pracach, a potym pierajšoŭ vyklučna na repietytarstva. A žonka kim tolki nie pracavała! I na telebačańni, i ŭ mieduniviersitecie. Ale tam zarpłaty byli małyja. Tady bolš zarablaŭ. A padčas druhoha dekretu žonka pajšła na kursy, ja braŭ mienš urokaŭ i siadzieŭ ź dziećmi, pierakłaŭ na siabie bolšuju častku chatnich spravaŭ: prańnie, prybirańnie, hatavańnie. 

Kali ja pakidaŭ pracu na «Azocie», to našy baćki ŭ adzin hołas havaryli, što ja durań, što stračvaju stabilnuju pracu… A kali ja zvolniŭsia i nabraŭ šmat hadzin repietytarstva, pačaŭ zarablać bolš, čym na «Azocie», to pryniali moj vybar. Byli i siabry z «Azotu» z tym samym mientalitetam, z kultam stabilnaści. Ale siabry z časam źmianiajucca. Kali źmianiajucca mary, źmianiajucca i siabry.

My ŭžo daŭno płanavali, što budziem pierajazdžać. Ale 2022‑i hod padkazaŭ, što čas. Žonku rełakavali ŭ Hdańsk. My daŭno chacieli žyć na mory. I voś našy mary zbylisia. 

Pieršy hod, jak my pierajechali, ja nie pracavaŭ uvohule. Było składana, bo adnaho zarobku nie chapała. Prychodziłasia, jak zvyčajnamu biełarusu, kali nie chapaje hrošaj, zdavać dalary. My viedali, na što idziom, što heta budzie stres, byli padrychtavanyja psichałahična. 

Ciapier žonka zarablaje niedzie 60%, a ja 40% siamiejnaha biudžetu. Jana pracuje dniom, a ja pravodžu ŭroki ŭviečary, vykładaju chimiju dzieciam.

Ciapier hrošaj nam chapaje. U chutkim časie płanujem kuplać svajo žyllo ŭžo ŭ Polščy. Padarožničajem taksama, pa Polščy katajemsia. Ja adkazny ŭ siamji za płanavańnie padarožžaŭ. Šukaju, kudy možam pajechać, jak spłanavać łahistyku: dabracca, pieranačavać, pajeści, u jakoje miesca zajści.

«My na adnoj chvali z žonkaj»

Chatnija spravy ciapier u nas raźmiarkoŭvajucca demakratyčna: chto svabodny, toj i robić. Niama takoha, kab byŭ kantrakt niejki, u jakim było b napisana, što mnie rabić, što — joj. Ja maju čas i siły, to ja zrablu. Jak ja zachvareŭ, naprykład, to žonka moža zrabić. 

My na adnoj chvali z žonkaj, bo kali pierajazdžaješ i niama padtrymki ad baćkoŭ, to treba padtrymlivać adno adnaho. Biez hetaha tut, viedaju, mnohija razychodziacca ŭ pohladach, a zatym i ŭvohule razychodziacca.

Ja paralelna zajmajusia stendapam, i lubyja siamiejnyja nieparazumieńni — nie nahoda dla svarki ci kryŭdy, a nahoda napisać novy tekst na vystupleńnie. Praŭda, pakul za heta ja jašče hrošaj nie atrymlivaju. U mianie šmat manałohaŭ pra siamiejnyja adnosiny i pra dziaciej. Tam nie tolki vobraz nastaŭnika chimii, ale jašče i stomlenaha baćki. Časam žartuju, što žonka ŭ mianie duža tryvožnaja. Jana niepakoicca pra budučyniu i pra minułaje, pra toje, što ŭ inście pabačyła i što sama zrabiła nie tak. Jana vielmi šmat pracuje, a potym stomlenaja sadzicca ŭ fatel i zalipaje na hadzinu-dźvie ŭ ryłsach. Tam nahladzicca, nabiare ŭ hałavu i pačynaje bajacca budučyni. Ja bolš spakojny, starajusia z žartam, z humaram padychodzić da žyćcia. Vyciahvaju jaje pakrysie z depresii.

Adčuvaju i na sabie ciažar adkaznaści. Tamu ja ŭ stendapie raźvivaju svaje prajekty, naładžvaju suviazi, moža, heta pryniasie niejki plon. Jašče razhladaju ideju svajho biźniesu. Žonka mianie padtrymlivaje ŭ hetym pytańni. Ale i jana moža pajści ŭ inšuju śfieru, źmianić prafiesiju, tady ja budu bolš pracavać.

Hałoŭnaje, kab byŭ bałans. Kab kahości chapała na hrošy, kahości chapała na dziaciej. Kab dzieci taksama nie byli abdzielenyja ŭvahaj, biez baćkoŭ, biez babul i dziadulaŭ.

Kanstancin, 44 hady: «Ja pačaŭ stračvać vieru ŭ siabie, ale žonka ŭ mianie vieryć»

Kanstancin jašče studentam zachapiŭsia tvorčaściu i pačaŭ pisać apaviadańni, humarystyčnyja teksty i pjesy. Navat zdaŭ byŭ užo knihu ŭ vydaviectva, ale jana tak i nie vyjšła. Syšoŭ u žurnalistyku, źviazanuju z kampjutarnymi hulniami, ale paśla 2022 hoda ŭsio źmianiłasia. Razmaŭlajem my ŭ varšaŭskaj restaracyi, dzie Kanstancin zakazvaje sałatu i chačapury pa-miehrelsku z saboj, kab paviačerać razam z žonkaj.

«Mnie pašancavała, što žonka dobra zarablaje»

My paznajomilisia ŭ Tinder. Tady jana była lidom art-adździeła ŭ biełaruskaj IT-kampanii, a ja zajmaŭsia arhanizacyjaj televiaščańnia Jeŭrapiejskich hulniaŭ. Dahetul ja jašče pracavaŭ u Wargaming u videaadździele, a taksama na telekanale, pryśviečanym kampjutarnym hulniam. Zajmaŭsia scenaryjami dla sieryjałaŭ i pieradač. Nu i niešta dla siabie zaŭsiody pisaŭ.

Ale ŭ 2022 hodzie ŭ mianie ŭsio abarvałasia praz vajnu, bo adna praca była źviazanaja z kampanijaj, jakaja ŭzajemadziejničała ź dziaržavaj, i ja ŭžo nie chacieŭ tam pracavać… A druhaja — ukrainskaja kampanija, ź jakoj adrazu stała ciažkavata, bo było zrazumieła, adkul laciać rakiety.

Mnie psichałahična było ciažka pieršy čas pracavać, mienavita pisać. Zdavałasia, što ŭsio, što ja rablu, nie maje sensu. Nie chaciełasia rabić toje samaje, što i ŭsie astatnija. Nie chaciełasia zajmacca krytykaj hetych padziej. Ja adčuvaŭ, što nie mahu pryŭnieści ničoha novaha. 

Mnie pašancavała, što žonka dobra zarablaje, i ja pakul mahu dazvolić sabie nie pracavać, pabyć u roli chatniaha haspadara. Ja prašu hrošy ŭ žonki, bo liču, što nie maju prava svabodna imi rasparadžacca. Ja choć i ŭnios jak muž niejkuju leptu ŭ isnavańnie siamji, ale heta nie maje hrošy. Kali chaču patracić na siabie — naprykład, na kancert ci pajezdku na fiestyval, — my heta abmiarkoŭvajem.

Viadoma, situacyja nie samaja radasnaja, i heta maja vina. Ja zasieŭ u tym stanie, u jakim apynuŭsia z pačatku vajny. Namahaŭsia niešta rabić, ale heta nie davała vyniku, i ŭ niejki momant ja pačaŭ stračvać vieru ŭ siabie. Ale žonka ŭ mianie vieryć, ja adčuvaju jaje padtrymku. Jana miarkuje, što ja moh by napisać dobruju knihu. A ja ŭ heta nie nadta vieru, bo jakraz kniha — heta toje, z čaho ja pačynaŭ, ale pastupova pryjšoŭ da vysnovy, što nie viedaju, što chaču skazać.

«Heta sumieś biaśsilla i pierfiekcyjanizmu»

Ja šukaju ŭ sabie siły ŭziacca za niešta — heta tema majoj pracy ź psichołaham. Ja ŭžo šmat čaho rabiŭ, ale nie baču ŭ hetym finansavaj pierśpiektyvy. Łahična, što chatnija abaviazki lehli na maje plečy, ale ja nie daju rady efiektyŭna pracavać u karotkich paŭzach pamiž pachodami ŭ kramu, hatavańniem i raźviazańniem pobytavych pytańniaŭ. Štodnia ja siadaju pakrucić tekst, čamuści pavučycca, pahladzieć videa, niešta pačytać, ale atrymlivajecca nie vielmi. A paśla viačery my z žonkaj pravodzim čas razam: hulajem u videahulni, hladzim filmy abo vybirajemsia kudyści. My vielmi redka bavim čas paasobku.

U momant kryzisu, kali raptam niešta zdarycca, ja hatovy ŭklučycca ŭ palavańnie na mamanta. Ale pakul ja nie idu pracavać u «Biedronku» ci ŭ «Žabku», kab prosta isnavać. Pakul my možam dazvolić sabie nie prosta isnavańnie, ja ŭsio ž sprabuju zrabić niešta dla samarealizacyi, što ŭ vyniku i finansava budzie bolš vyhadna.

Mnie sapraŭdy padabajecca pisać satyru, humar. Sam momant stvareńnia tekstu navat daražejšy za reakcyju na jaho. A voś farmat stendapu mnie nikoli nie padabaŭsia. Ja vystupaŭ u starym savieckim farmacie. Ja lublu čytać z papierki. U asnoŭnym heta manałohi, ale mohuć być i apoviedy, i navat mini-pjesy na adnaho-dvuch čałaviek. Ciapier tak nichto nie robić.

Praz toje, što ja nie raźvivajusia, ja zakryŭsia ad kamunikacyi. A što ja skažu? Jakuju stravu navučyŭsia hatavać? Ja nie kažu, što chatnija spravy — heta nie praca, ale heta daloka ad samarealizacyi. 

Časam u mianie zapytvajuć, što čuvać z pracaj. I ja adčuvaju rasčaravańnie ŭ sabie, bo razumieju: za toj čas, pakul my nie bačylisia, ničoha nie źmianiłasia. Mnie ciažka nie realizoŭvacca. Rabić nastolki mała. Ja ž pracavaŭ z žyvoj aŭdytoryjaj, ja viedaju, jakuju reakcyju vyklikali maje tvory. Na maje pjesy prychodziła pa 600—800 čałaviek. I, napeŭna, ja ŭsio ž vieru, što ŭ mianie jašče niešta moža atrymacca.

• 5
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0