Ад Рэдактара. На цемру, якая агарнула родны край, людзі рэагуюць па-рознаму. Мяркуючы па рэдакцыйнай пошце, многія, хто раней рэдка пісаў, сталі пісаць — паведамленні, успаміны, назіранні, а нехта і вершы. І ў гэтай паэзіі цёмных дзён я выразна адчуваю матывы з «першага нашаніўскага перыяду», пачатку ХХ стагоддзя. Некалькі такіх вершаў мы апублікуем гэтымі днямі. З часам гэтыя псеўданімы раскрыюцца.

Незнаёмыя вокны,
незнаёмыя людзі…
Сакавік на надворку,
а ці вясна тут будзе?
Тут калісьці жылі мы,
мелі мары, надзеі,
а цяпер у пашане
махляры ды зладзеі.
Не жывём — выжываем,
не жыццё — існаванне.
Перарэзалі жылы
і пакінулі ў ванне.
Замест мараў — пустэча,
холад глебы астылай.
Лямантуе надзея
па-над свежай магілай,
і зліваюцца гукі
ў калыханку распаду:
«Ўсё мінае, мой хлопчык.
Квецень гэтага саду
ўжо ніколі не ўбачаць
твае згаслыя вочы.
Засынай назаўсёды
у краі вечнай ночы…»
Выйдзе сейбіт — ці знойдзе
лапік глебы прыдатнай,
ці адно толькі пустку
пад нягашанай вапнай?
-
«Па што ідзеш, воўча?» Евы Вежнавец выдадуць па-іспанску
-
«Я супраць. Мовы, якія пакінулі пасля сябе каланізатары ў Афрыцы, сталі шляхам да цывілізацыі». Алексіевіч адказала, як ставіцца да адмовы ад рускай мовы ва Украіне
-
«Ён адказаў: Я ненавіджу хахлоў. І ўсё». Алексіевіч расказала, з якімі людзьмі ёй давялося гаварыць, збіраючы матэрыялы для новай кнігі
Цяпер чытаюць
«Як Вольскі прыходзіў з ператрусам да Коласа, а Крапіва і Глебка даносілі на калег». Апублікаваныя жахлівыя ўспаміны Рыгора Бярозкіна пра рэпрэсіі 1920—1940-х
«Як Вольскі прыходзіў з ператрусам да Коласа, а Крапіва і Глебка даносілі на калег». Апублікаваныя жахлівыя ўспаміны Рыгора Бярозкіна пра рэпрэсіі 1920—1940-х
«Я супраць. Мовы, якія пакінулі пасля сябе каланізатары ў Афрыцы, сталі шляхам да цывілізацыі». Алексіевіч адказала, як ставіцца да адмовы ад рускай мовы ва Украіне
Каментары
думаеце - не бачна, як Беларусь упарта падводзяць да вайны?