«Kamuflaž na Viktaru Łukašenku» — «Ninu» vydajuć, a lepš by movu padvučyli. Treba ž «na Viktary» pisać!» — zrabiŭ nam zaŭvahu adzin čytač.
Čytač pamylajecca, ale vypadak, sapraŭdy, cikavy.
Kali pahuhlić, to znachodzim, što pravilna pisać «infarmacyja ab Viktaru i Kastusiu», «adzieža na Iharu i na Alesiu», «u Jahoru i Bolesiu jość niešta admietnaje», ale «infarmacyja ab Mikole», «adzieža na Sievie», «u synie jość talent».
Čamu tak? Bo jość praviła, što kančatak -u, -ju abaviazkovy ŭ miesnym skłonie ŭ asabovych nazoŭnikach mužčynskaha rodu, kali asnova skančajecca na zaćviardzieły, miakki abo zadniejazyčny (h, k, ch) huk. U inšych vypadkach asabovyja nazoŭniki prymajuć kančatak -je.
Mova — składany miechanizm.
Što za 17-hadovy startapier, jaki vyliŭ cebar chłuśni na Libiera na radaść biełaruskim śpiecsłužbam7
Kamientary