Dziaržbiaśpieka Litvy apublikavała svaju acenku lićvinizmu i ryzyki, ź im źviazanaj
Departamient dziaržaŭnaj biaśpieki Litvy adreahavaŭ na vykazvańni niekatorych litoŭskich palitykaŭ adnosna niebiaśpieki biełaruskaha «lićvinizmu». Departamient admysłova apublikavaŭ svoj analiz na hety kont.
«Lićvinizm — heta radykalnaje adhalinavańnie biełaruskaha nacyjanalizmu, adnym z asnoŭnych ideałahičnych pałažeńniaŭ jakoha źjaŭlajecca admaŭleńnie bałckaha pachodžańnia Vialikaha Kniastva Litoŭskaha i kniaskich dynastyj, što im kiravali, a taksama asprečvańnie prynaležnaści vialikaj častki terytoryi Litoŭskaj Respublicy, uklučajučy stalicu Vilniu.
Prychilniki lićvinizmu vykazvajuć terytaryjalnyja pretenzii i da inšych dziaržaŭ, što miažujuć ź Biełaruśsiu.
Lićvinisty majuć admoŭnaje staŭleńnie da maskoŭskaha i minskaha kiroŭnych režymaŭ i adprečvajuć ich aficyjny histaryčny naratyŭ, u jakim śćviardžajecca, što ruskija i biełarusy — heta «adzin narod». Praz takuju pazicyju najaktyŭniejšyja prychilniki hetaj ideałohii zaznajuć represii minskaha režymu i niaredka byvajuć zmušanyja ŭciakać u dziaržavy Jeŭrapiejskaha sajuza, siarod jakich i Litva, dzie jany ŭtvarajuć častku aktyŭnaj apazicyi.
Ideałahičnaja kanfrantacyja pamiž litoŭcami i tymi, na kaho paŭpłyvała ideałohija lićvinizmu, na biełaruskich nišavych, pryśviečanych historyi internet-resursach praciahvajecca ŭžo bolš jak dva dziesiacihodździ.
Nie zaŭvažajecca, kab u apošnija miesiacy raspaŭsiud ideałahičnych pałažeńniaŭ lićvinizmu pavialičvaŭsia značna, ale niekatoryja vyklikanyja prychilnikami ideałohii incydenty ci vykazvańni ŭ sacyjalnych sietkach vyklikali rezanans u infarmacyjnaj prastory Litvy i zaachvocili dyskusii pra ryzyku, źviazanuju ź dziejnaściu takoha charaktaru.
Pavodle acenki Departamienta dziaržaŭnaj biaśpieki, dziejnaść prychilnikaŭ ideałohii lićvinizmu na hety momant nie ŭjaŭlaje realnaj niebiaśpieki suvierenitetu Litoŭskaj Respubliki, kanstytucyjnamu ładu i terytaryjalnamu adzinstvu, ale ideałahičnyja pałažeńni, jakija jany pašyrajuć, mohuć pavialičvać mižetničnaje napružańnie ŭ dziaržavie i aktyvizujuć admoŭnaje staŭleńnie da [Litoŭskaj] dziaržavy i ŭ łajalnaj častki supolnaści biełarusaŭ u Litvie.
Departamient dziaržaŭnaj biaśpieki źbiraje infarmacyju pra pahrozy i faktary ryzyki, źviazanyja z novaj dyjasparaj biełaruskich mihrantaŭ, i va ŭstanoŭlenym zakonami paradku pieradaje jaje zakanadaŭcam.
Taksama departamient padaje rekamiendacyi dziaržaŭnym instytucyjam nakont niavydačy abo skasavańnia dazvołaŭ na pražyvańnie ŭ Litoŭskaj Respublicy asobam, što vyklikajuć pahrozu biaśpiecy dziaržavy», — havorycca ŭ pres-relizie Departamienta dziaržaŭnaj biaśpieki.
Ciapier čytajuć
Jaŭhien Afnahiel raskazaŭ, što było paśla suda, dzie skandavali «Vierym, možam, pieramožam!» I nazvaŭ, chto dla jaho sapraŭdny lidar Biełarusi2
Kamientary
Ja nikohda nie słyšał iz avtoritietnych śmi čto litovskije kniaźja byli nie litovcami. Tolko vidieł komientarii nieiźviestnych pod staťjami na našaj nivie s obsurdnymi tieorijami. I vopros komu vyhodno rasprostranienija antinaučnych tieorij ? Trolam łukašistam.
Litwinizm (biał. Lićvinstva, litvinstva / Lićvinstva, litvinstva), określany też jako idea wielkolitewska – ruch i idea, które pojawiły się na Białorusi na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, choć można dopatrzeć się związków z „krajowcami” z początku XX stulecia.
Opis
Edytuj
Idea odwołuje się do dziedzictwa Wielkiego Księstwa Litewskiego, które było wielonarodowym państwem, tworzonym przez Litwinów, mówiących po polsku, rusku i litewsku. Członkom ruchu bliska jest tradycja wielonarodowej i tolerancyjnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, zamieszkiwanej przez Polaków, Rusinów oraz bałtyjskich Litwinów i Żmudzinów. Z kolei odległa jest im rosyjska ideologia panslawistyczna, która w dominującej wersji oznacza wspólnotę polityczną i kulturową Słowian wschodnich (Białorusinów, Rosjan i Ukraińców).
Zwolennicy litwinizmu dążą do odrodzenia tradycji szlachty litewskiej, odwołując się do takich postaci, jak Adam Mickiewicz, Tadeusz Kościuszko, Michał Kleofas Ogiński i Józef Piłsudski. Starają się używać dawnego (sprzed reformy ortograficznej 1933 roku) języka białoruskiego (ruskiego), określanego przez nich jako język litewski. Wydają czasopismo „Litwa”, publikowane głównie w tym języku, ale pisane białoruską łacinką.
Nie angażują się politycznie, poświęcając uwagę szerzeniu wiedzy historycznej, kultury i tożsamości litewskiej. Ruch skupia głównie wykształconych młodych ludzi z Białorusi.