Maryja Zacharava prapanavała stvaryć «mižnarodny dzień baraćby z rusafobijaj»
Maryja Zacharava prapanavała stvaryć «mižnarodny dzień baraćby z rusafobijaj». Pra heta sa spasyłkaj na aficyjnaha pradstaŭnika MZS Rasii paviedamlaje «RIA Naviny».
Pavodle jaje słoŭ, «rusafobija i jaje prapahanda», jakuju «raźviazaŭ Zachad», pryviała «da mnostva trahiedyj». Jana nie stała ŭdakładniać, da jakich mienavita.
Stali viadomyja padrabiaznaści taho, jak u Vjetnamie zatrymali Vieramiejčyka21
Kamientary
'Auł, razoriennyj nabiehom, był tot samyj, v kotorom Chadži-Murat provieł noċ pieried vychodom svoim k russkim.
Sado, u kotoroho ostanavlivałsia Chadži-Murat, uchodił s sieḿjej v hory, kohda russkije podchodili k aułu. Viernuvšiś v svoj auł, Sado našieł svoju saklu razrušiennoj: kryša była provalena, i dvieŕ i stołby haleriejki sožžieny, i vnutriennosť ohažiena. Syn žie jeho, tot krasivyj, s blestiaŝimi hłazami malčik, kotoryj vostoržienno smotrieł na Chadži-Murata, był priviezien miertvym k miečieti na pokrytoj burkoj łošadi. On był protknut štykom v śpinu. Błahoobraznaja žienŝina, słuživšaja, vo vriemia jeho posieŝienija, Chadži-Muratu, tiepieŕ, v razorvannoj na hrudi rubachie, otkryvavšiej jeje staryje, obvisšije hrudi, s raspuŝiennymi vołosami, stojała nad synom i carapała siebie v krov́ lico i nie pieriestavaja vyła. Sado s kirkoj i łopatoj ušieł s rodnymi kopať mohiłu synu. Starik died sidieł u stieny razvalennoj sakli i, strohaja pałočku, tupo smotrieł pieried soboj. On tolko čto viernułsia s svojeho pčielnika.
....Voj žienŝin słyšałsia vo vsiech domach i na płoŝadiach, kuda byli priviezieny jeŝie dva tieła. Małyje dieti rievieli vmiestie s matieriami. Rievieła i hołodnaja skotina, kotoroj niečieho było dať. Vzrosłyje dieti nie ihrali, a ispuhannymi hłazami smotrieli na staršich.
Fontan był zahažien, očievidno naročno, tak čto vody nielzia było brať iz nieho. Tak žie była zahažiena i miečieť, i mułła s mutalimami očiŝał jeje.
Stariki choziajeva sobraliś na płoŝadi i, sidia na kortočkach, obsuždali svoje połožienije. O nienavisti k russkim nikto i nie hovorił. Čuvstvo, kotoroje ispytyvali vsie čiečiency ot mała do vielika, było silnieje nienavisti. Eto była nie nienavisť, a niepriznanije etich russkich sobak lud́mi i takoje otvraŝienije, hadlivosť i niedoumienije pieried nielepoj žiestokosťju etich suŝiestv, čto žiełanije istrieblenija ich, kak žiełanije istrieblenija krys, jadovitych paukov i vołkov, było takim žie jestiestviennym čuvstvom, kak čuvstvo samosochranienija.