«Запатрабаваны дзеці славянскай знешнасці». Новая мода і ў Мінску, і на перыферыі — мадэльныя школы. Бацькі плацяць гіганцкія грошы
Калі хлопчыкаў у Беларусі модна аддаваць на хакей, то дзяўчатак — у мадэльныя школы. Цяпер такія студыі ёсць не толькі ў сталіцы і абласных гарадах, але нават у райцэнтрах — Барысаве, Жлобіне. «Ніна» распытала бацькоў з розных гарадоў, навошта яны запісваюць дзяцей у подыумныя школы, колькі каштуе навучанне і ўдзел у паказах і якія кантракты прапануюць дзяўчаткам (і хлопчыкам — яны таксама ходзяць на асновы дэфіле і фотапазіраванне).
«Перспектыўны кірунак — Кітай»
Наста Вінаградава з Віцебска вучыцца ў мадэльнай школе з мінулай вясны.
— Рэч у тым, што ў нашым горадзе заняць па інтарэсах дзіця ўзросту прыкладна 5 гадоў не так проста. У той час Наста ў садок не хадзіла, а прапанаваць ёй хацелася тое, што будзе па душы, — расказвае тата Аляксандр. — Даведаліся, што праводзіцца кастынг у мадэльную школу. Дзяцей было шмат, але дачку адабралі. Спачатку мы сумняваліся: ці патрэбна? Але вырашылі паспрабаваць.
Навучанне праходзіць раз на тыдзень, у нядзелю. Занятак доўжыцца дзве гадзіны. Сярод прадметаў — дэфіле, фотапазіраванне, акцёрскае майстэрства, фітнэс, танцы. Бяруць дзяцей з рознымі параметрамі, бо не факт, што калі яны падрастуць, то застануцца запатрабаванымі.
— Фотасесіі праходзяць, напэўна, раз на месяц. Паказы нашмат радзей. Шчыра кажучы, у Віцебску і пляцовак для іх правядзення зусім няшмат. У гэтым плане ў Мінску больш магчымасцяў. Мінулай восенню мы ўдзельнічалі ў паказе ў рамках Беларускага тыдня моды, — дзеліцца Аляксандр.
Месяц заняткаў у мадэльнай школе каштуе 110 рублёў. У гэты кошт уваходзіць таксама аплата фатографаў і відэографаў.
Кар’ера? Дзяўчынкам прапануюць ездзіць на паказы ў Расію, краіны далёкага замежжа. Удзел у іх аплачваюць бацькі.
— Найбольш перспектыўны цяпер кірунак — Кітай. Там запатрабаваны дзеці славянскай знешнасці. Але там трэба вельмі шмат працаваць, да 10 гадзін, а гэта для шасцігадовага дзіцяці цяжка. Перспектывы таксама ўмоўныя — трапіць на старонкі анлайн-крам. Таму мы гэты варыянт не разглядалі.
Аляксандр не хавае: першапачаткова адправіць дачку ў мадэльнае агенцтва было бацькоўскім жаданнем. Але цяпер гэта імкненне і інтарэс самой Насты.
— За час навучання дачка стала больш разняволенай і ўпэўненай у сабе, — адзначае тата. — Мы не ставім мэту скарыць сусветныя подыумы. Галоўнае — каб дзіця развівалася ў розных кірунках. Жыццё ўсё расставіць па сваіх месцах. 1 верасня Наста ідзе ў першы клас. Стане яна мадэллю, матэматыкам, фізікам — хто ведае? Няхай паспрабуе. Выбар, ці працягваць займацца мадэлінгам у дарослым жыцці, павінен заставацца за дзецьмі.
«50% поспеху дзіцяці залежыць ад бацькоў»
У Зарыне Яшчанка задаткі мадэлі бацькі разгледзелі з маленства.
— Калі фатаграфавала дачку, яна аўтаматычна ножку ўперад выстаўляла, ручку на пояс клала, галаву нахіляла. Гэта забаўна выглядала. Многія казалі, што абаяльнае дзіця, — дзеліцца мама Алена.
Сама яна працуе юрысткай у Магілёве. Хоць у юнацтве марыла пра подыум.
— Усе дадзеныя на той час у мяне былі — рост, фігура. Але ў Магілёве тады мадэльны бізнэс не быў развіты. Потым, калі вучылася ў інстытуце, хадзіла ў агенцтва на дзень адчыненых дзвярэй, але не наважылася запісацца, бо мне споўнілася ўжо 18 гадоў і няёмка было б вучыцца разам з маладзейшымі дзяўчатамі.
Калі Алена прывяла дачку ў агенцтва, дзяўчынку адразу заўважылі. Прапанавалі заключыць кантракт і ўзялі ў асноўны склад. Калі дзіця вылучылі, то навошта адмаўляцца, разважае мама. У свае чатыры Зарына паспела зняцца ў рэкламе «Марк Фармэль».
— Мне падаецца, для подыуму дачка яшчэ па гадах не падыходзіць. Таму пакуль разглядаем толькі ўдзел у фотасесіях. Ва ўсіх паездках патрэбна суправаджэнне бацькоў — як і ў любым відзе спорту. Ты павінен максімум удзельнічаць ва ўсім. У мяне свабодны графік, таму я магу вазіць Зарыну, — дзеліцца Алена.
«Мой старэйшы сын займаўся спевамі. І яго настаўнік казаў: 50% поспеху дзіцяці — гэта бацькі. Колькі яны ўкладуць сіл, намаганняў, такі вынік і атрымаюць. А калі стаяць убаку, нічога не будзе».
Зарына ходзіць таксама ў мастацкую школу, на гімнастыку. Але мадэлінг — больш дарагое хобі. Асноўныя расходы — аплата заняткаў.
— Гэта затратна. Ды й любы гурток, секцыя ў Беларусі — на платнай аснове. Але калі ты паказваеш пэўныя поспехі, робяць зніжкі, дзяцей пераводзяць на бясплатнае навучанне.
Наконт будучай прафесіі Зарыны мама пакуль не загадвае. Кажа, мадэлінг для дачкі — проста забава.
— З заняткаў яна заўсёды шчаслівая выходзіць. Зарына — не сарамлівая, вельмі хутка наладжвае кантакт з людзьмі, адразу знаходзіць сябровак на дзіцячай пляцоўцы. Нехта ад мамы не адыходзіць ні на крок і трымаецца за ручку, а яна лёгка працуе з фатографам.
Алене падабаецца, што ў мадэльных школах дзяцей вучаць, як падаць сябе.
— Усе дзяўчынкі там вельмі пісьменныя, прыгожа размаўляюць. Старэйшым выкладаюць этыкет — яны ведаюць, як сесці правільна, як ногі паставіць, калі ты ў спадніцы, каб гэта выглядала эстэтычна. Адразу бачна, што перад табой шляхетная дзяўчына.
«Патрэбны розныя тыпажы, нават пульхненькіх бяруць»
Бацькі Насты Каленік аб’яву пра набор у мадэльнае агенцтва пабачылі ў інтэрнэце. І вырашылі прывезці дачку на прагляд. Спачатку дзяўчынка хадзіла на заняткі без энтузіязму, а пасля ўцягнулася.
— Потым для бацькоў зрабілі адкрыты ўрок. Мы з мужам схадзілі паглядзець і былі прыемна здзіўлены. Я, канечне, мадэльную школу крыху па-іншаму ўяўляла, — прызнаецца мама Кацярына.
Цяпер Насці 9 гадоў, і яна часта ўдзельнічае ў кастынгах. У Магілёве, дзе жыве сям’я, іх не праводзяць, таму дзяўчынка з мамай ездзяць у Мінск. Або дасылаюць арганізатарам кастынгаў фота.
— Па якіх крытэрыях адбіраюць, складана сказаць, бо кожны раз патрэбны розны тыпаж. Часта нават пульхненькіх бяруць, напрыклад, на рэкламу ежы. Дыет у дзяцей няма — з патрабаваннямі да фігуры ў іх не так строга, як у дарослых.
Наста хадзіла па подыуме ў Маскве, Фларэнцыі. У мінулым месяцы здымалася для рэкламы адзення Calvin Klein у Амстэрдаме. Усім займаецца агенцтва, яно цалкам бярэ на сябе растраты.
Бонусы для маленькай мадэлі могуць быць розныя: хтосьці прапануе адзенне (як было з Calvin Klein), хтосьці — грашовы ганарар, дзесьці гэта проста прэстыж.
Дзяўчынка ездзіла таксама на два месяцы ў Кітай.
— Ганарару не было — мы атрымалі міжнародны досвед, партфоліа добрае. Дачка рэкламавала там адзенне. Не сказаць, што ёй было цяжка, усё праходзіла ненапружана. Думаю, такая паездка — вялікі штуршок у гэтым бізнэсе.
Мама Кацярына з мадэлінгам ніяк не звязаная. Скончыла Акадэмію МУС і Магілёўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Куляшова, працавала ў міліцыі.
— Я заўсёды хацела быць ці адвакаткай, ці міліцыянткай. А мадэльная школа — гэта выбар дачкі: мы ёй проста прапануем, калі што знаходзім цікавае. Цяпер Наста ходзіць яшчэ на танцы, маляванне, ангельскую мову. Пакуль, куды завялі, нічога кідаць не хоча. Паўсюль паспявае. І ёй няцяжка — нават сумуе, калі нешта адмяняецца, не ведае тады, чым заняцца дома. Яна ўжо прывыкла жыць у такім рытме і ёй падабаецца.
Па словах мамы, дачка бачыць сябе ў гэтым бізнэсе.
— Як яна кажа: «Хачу быць вядомай мадэллю». Насце не страшна хадзіць па подыуме — яна ў сваю стыхію трапляе. Мы ёй дапамагаем. Вядзём старонку ў інстаграм, бо гэта таксама важна — многія менавіта па ёй знаходзяць дачку. У нашым Магілёве мадэльных перспектыў, напэўна, няма. Мінск у гэтым кірунку лепш працуе, але і там не такія магчымасці, як за мяжой.
Кацярына прафесію мадэлі не лічыць сумнеўнай і станоўча ставіцца да выбару дачкі.
— А каб не трапіць за мяжой у праблемную гісторыю, трэба працаваць з праверанымі агенцтвамі — іх для дарослых дзяўчат не так ужо і шмат. Гэта гарант бяспекі.
«Хлопчыкі ў мадэльнай школе нарасхват»
Хлопчыкаў у мадэльных школах мала. 11-гадовага Мацвея Скрыгалоўскага (Гомель) прывялі туды, бо ён рос… сарамлівы.
— Ён быў такім хатнім дзіцем, — кажа мама Яўгенія. — Знаёмыя параілі аддаць у мадэльную школу, каб крыху разняволіўся. Мы займаемся паўтара года, і гэта дапамагае ў жыцці. Сын ужо не такі скуты пры незнаёмых, гутарку можа падтрымаць, не сыходзіць у іншы пакой, калі прыходзяць чужыя.
Аднакласнікі пра новае хобі Мацвея нічога не ведалі, пакуль ён не з’явіўся на афішах горада ў рэкламе мадэльнай школы. Іх бачылі практычна ўсе. У адзін момант хлопчык стаў зоркай. Пасля ён здымаўся ў рэкламе марозіва, у беларускім фільме. Мацвею больш падабаецца граць у кадры, чым хадзіць па подыуме, таму з наступнага года ён хоча запісацца на курсы на акцёрскім майстэрстве.
— Хлопчыкі ў мадэльнай школе нарасхват, — адзначае Яўгенія. — Часам на паказах іх адзяваюць у рэчы, якія не пасуюць па росце, бо іншых хлапцоў няма. Мне здаецца, мадэлінг — гэта не толькі дзявочае захапленне.
Цэны за заняткі стартуюць ад 50 рублёў на месяц. Але куды больш грошай ідзе на фотасесіі і паказы.
— Трэба рабіць мадэльныя тэсты (прафесійныя здымкі для партфоліа), а яны нятанныя — ад 25 даляраў за 10 фатаграфій. Удзел у паказах практычна ўсюды платны. Часам гэта сімвалічная сума — летась, напрыклад, удзельнічалі на Ночы музеяў у Гомелі, там бралі па 5 рублёў з дзіцяці, за касцюмы. Калі гэта паказы ў Мінску ці Маскве, там, адпаведна, іншыя цэны, нашмат большыя.
У Беларусі аддаеш ад 200 рублёў за адзін паказ. За мяжой — мінімум 300 еўра без уліку дарогі.
Яўгенія дадае, што кожны год у мадэльную школу прыходзіць шмат дзяцей. Але не ўсе заканчваюць навучальны год — кідаюць, бо для бацькоў гэта дорага.
— У нас апошнім часам пачалі актыўна прасоўваць дзяцей на замежныя кантракты. Яны выгадныя, але мы не разглядаем гэты занятак як работу. Плюс Мацвей для свайго ўзросту вельмі высокі і не пасуе на кантракт. У асноўным патрабуюцца дзеці да 120 см на Еўропу і да 140 см у Кітай. Сын большы ўхіл робіць у спорт — ён ходзіць на настольны тэніс. А мадэлінг, як ён кажа, — аддушына.
Цяпер чытаюць
Сусветная зорка Джэйсан Дэрула заехаў у Беларусь. Прэм’ер Турчын вадзіў яго па Доме ўрада8
Каментары