Купалаўскі тэатр у Мінску дае прэм’еру «А зоры тут ціхія» ў пастаноўцы расійскага рэжысёра
У рэпертуары тэатра, а дакладней таго, што засталося ад яго пасля падзей 2020 года, толькі тры спектаклі па творах беларускіх класікаў.
Да навагодніх святаў Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы падрыхтаваў прэм’еру — «А зоры тут ціхія» паводле твора Барыса Васільева ў пастаноўцы расійскага рэжысёра Дзмітрыя Акімава, піша Reform.by.
«Без мінулага — няма будучыні. Менавіта таму мы абавязаны памятаць і шанаваць подзвіг нашага народа ў Вялікай Айчыннай вайне», — падаецца новы спектакль на сайце ўстановы.
«Старэйшаму пакаленню знаёмыя імёны герояў гэтага вялікага твора: Жэня Камялькова, Ліза Брычкіна, Соня Гурвіч, Рыта Асяніна, Галя Чацвяртак. Хочацца, каб і цяперашняе пакаленне задумалася аб любові да Радзімы, аб сумленні, аб тым, які выбар робіць чалавек, знаходзячыся на вайне. Спектакль-разважанне. Спектакль-рэквіем. Спектакль-прысвячэнне ўсім тым, хто аддаў сваё жыццё дзеля мірнага неба над галавой!», — адзначаецца ў анатацыі да пастаноўкі.
Расійскі рэжысёр Дзмітрый Акімаў з’яўляецца галоўным рэжысёрам Матыгінскага тэатра. У яго даробку — адзнакі на Міжнародным фестывалі камерных спектакляў паводле твораў Ф.М. Дастаеўскага ў Вялікім Ноўгарадзе, форумах «Тэатральная вясна», «Залаты віцязь». Гэта першая пастаноўка Акімава на сцэне Купалаўскага тэатра.
Спецыяльна да прэм’ернага паказу «А зоры тут ціхія» Купалаўскі тэатр сумесна з Беларускім саюзам жанчын і Музеем гісторыі Вялікай Айчыннай вайны падрыхтавалі экспазіцыю на тэму «Жаночы твар Перамогі». Яна прысвечана «гераічным жанчынам Беларусі і іх заслугам на полі бою, у партызанскіх брыгадах і ў тыле», — падкрэсліваецца ў сацсетках установы.
Сімптаматычна, што ў рэпертуары Нацыянальнага тэатра з пятнаццаці пастановак толькі тры — па творах беларускіх класікаў: «Вечар» і «Чорная панна Нясвіжа» паводле драматургіі Аляксея Дударава, і «Паўлінка» паводле п’есы Янкі Купалы.
За апошнія месяцы на сцэне найстарэйшага тэатра ў Беларусі адбыліся прэм’еры: «Казкі аб мёртвай царэўне» паводле казак Аляксандра Пушкіна (пастаноўка Паўла Марыніча), у снежні — спекталь-настальгія «Двор майго дзяцінства» па дзённікавых запісах рэжысёра-пастаноўшчыка Данііла Філіповіча.
Каментары
А што тычыцца на конт памяці - дык у беларусаў з гэтым няма праблем. У нас ёсць Васіль Быкаў, і галоўны наратыў ягоных твораў пра вайну і перадваенны час - гэта менавіта чалавечая трагедыя, а ня можам паўтарыць альбо ўсе, хто супраць савецкага каланіялізму і таталітарызму, альбо сучаснай мафіёзнай дыктатуры - нацысты. І дакладна гэта не знішчэнне могілак ваяроў АК, якія таксама змагаліся супраць нацыстаў.