Siostry Hruździevy zachacieli rabić prahramu pra palityku, ale spałochalisia cenzury

«My — siostry Hruździevy. I my vyrašyli, što pryjšoŭ naš čas pačać havaryć. Žyćcio šturchaje da taho, kab my stali havaryć», — zajavili siostry ŭ pieršym karotkim roliku, adznačyŭšy, što chacieli zaniacca hetym jašče z 2021 hoda.

Jany skazali, što nie viedajuć, pra što buduć havaryć, ale mierkavali, što mohuć «zakranać niejkija siensacyjnyja naviny».

Nastupnaje videa siostry apublikavali praz tydzień, doŭžycca jano krychu bolš za dzieviać chvilin. U im Hruździevy śćviardžajuć, što paśla taho, jak vykłali pieršaje videa, «dzie havorym pra toje, što paviedamim zusim chutka našym ludziam adnu, mahčyma, šakavalnuju navinu, z nami sioje-toje adbyłosia». Heta ich «i ździviła, i paradavała».

Śpiavački vyrašyli adrazu «nie šakavać», a paznajomicca. Zajavili, što ich «prahramy» buduć «svojeasablivaj leśvicaj na šlachu da samaj hałoŭnaj našaj prahramy, […] dziela jakoj my ŭsio heta pieražyvali na praciahu piaci hadoŭ». A taksama prademanstravali frahmient intervju dziaržTB, dzie kazali, što padziei ich žyćcia vartyja ekranizacyi «halivudskaha filma, jaki paciahnie na «Oskar».

Dalej razvažali pra nibyta mistyčnyja padziei ŭ ich žyćci, zhadaŭšy pra toje, što «abyšli šmat kabinietaŭ i zrazumieli, chto jość chto».

Valancina paviedamiła, što ŭ kancy sakavika im patelefanavali i skazali: «Dziaŭčaty, ci hatovyja vy ŭznačalić partyju «Spraviadlivaja Biełaruś»?» Jaje siastra Alaksandra zajaviła, što jany nie chočuć «być havarkimi hałovami i tranślavać toje, što nam skažuć», a žadajuć dapamahać ludziam.

Hruździevy skazali, što za piać hadoŭ ich imia «jak tolki nie musoliłasia», u tym liku błohierami «z Polščy, jakija kuryrujucca vielmi cikavymi ludźmi». Zhadali rasijskaha režysiora Mikitu Michałkova, jaki «vymušany byŭ zapisvać prahramu «Biesahon», kab paźbiehnuć roznych pahałosak».

Svajo ž imknieńnie zapisvać videa jany abhruntavali Božym znakam.

«Razumiejecie, siabry, a ŭ nas ža byŭ znak. My sapraŭdy vielmi surjozna stavimsia da znakaŭ Božych. Ličym, što heta ŭsio nie prosta tak.

My daŭno chacieli zrabić rubryku z palityčnym padtekstam. My chadzili ŭ adzin miedyjachołdynh, razmaŭlali z kiraŭnikom, my pryjšli ŭ Moladz.by (Respublikanski maładziožny centr u Minsku. — Zaŭv. red.). I voś što cikava, kali my pryjšli ŭ Moladz.by, u toj ža samy dzień u hetym miescy byŭ śviatar. Heta byŭ svojeasablivy znak pra toje, što tak — havarycie», — raskazali siostry.

Pa ich słovach, tady prysutny ajciec Michaił i ich błasłaviŭ.

«Ale i toj čałaviek, hałoŭny ŭ miedyjachołdynhu, i kiraŭniki Moladz.by — jany kazali adny i tyja ž rečy: što kali vy chočacie niešta rabić z palityčnym uchiłam u našaj krainie, to budźcie hatovyja da taho, što ŭsie vašy teksty buduć prachodzić praz cenzuru. Da vas buduć prystaŭlenyja dva, a to i try redaktara, jakija buduć u kančatkovym vyniku vyrašać, kolki pracentaŭ zastaniecca ad vašaha tekstu. My doŭha dumali, prymali rašeńnie, dumali: pajści na heta ci nie? Kajfu nijakaha nie budzie», — raskazała Valancina.

Paśla hetaha jana kaža: «Nu, a pačać našu prahramu… « — i rolik abryvajecca.

Na stale ŭ Hruździevych było jak minimum čatyry abrazy, dziaržściahi Biełarusi i Rasii, šaścikancovy kryž Jeŭfrasińni Połackaj, kniha pra Stalina, hłobus, biełaruskaja lalka i nabor inšych pradmietaŭ.

• 0
• 0
• 2
• 4
• 0
• 0
• 0
• 0