Słova «dzicionak» taksama fiksujecca Piacitamovym akademičnym słoŭnikam biełaruskaj movy z pamietaj «abłasnoje». Adnak, na maju dumku, jaho varta paźbiahać. Pa-biełarusku dobra, pravilna — «dzicia», «dzicio», «dziciania», «dzicianio». A słova «dzicionak» lezie ŭ movu pad upłyvam rasiejskaha «riebienok». Miž tym pa-biełarusku «kaciania», «kacianio», a nie «kacionak», «sabačania», «sabačanio», «ščania», «ščanio», a nie «ŝienok», «ciala», a nie «tielenok», «zubrania», a nie «zubrienok». Tak užo advieku nazyvali małych biełarusy.
Łaskava ž kažam «dziciatka», «kacianiatka», «sabačaniatka».
I nahadaju niekalki našych prykazak.
Da siami hod piastuj dzicia, jak jaječka, da dvanaccaci hod pasi, jak aviečku, tady vyjdzie na čałaviečka.
Dzicia zdarovaje ad matčynaha blinca, a razumnaje ad baćkavaha dubca.
Pieršaje dziciatka — paniatka (= pieščanaje).
Jakija mamka j tatka, takoje i dziciatka.
Dziaciej hadavać, jak kamień hładać.
I ŭ leciach, i ŭ dzieciach (= ździacinieć)
Pieršaje cialatka — ščaniatka (= pieršy blin — sabaku).
Niespadzieŭki dzicia ŭ dzieŭki (= dumać hałavoj treba).
U kaho dziaciej siem, to jość doli ŭsiem, a ŭ kaho dzicia adno, to i toje doli žadno (= doli nie maje nijakaj).
Ciapier čytajuć
Łukašenka sprabavaŭ vyśvietlić, chto nastukaŭ Pucinu pra hieorhijeŭskija stužki17
Kamientary