***
У тумановым краі
там, дзе цячэ Вялля,
ціха мяне чакае
Бацькаўшчына мая.
Там на пясчаных узгорках,
як дываны верасы,
там у стракатых пёрках
чыстыя галасы.
У старасвецкім парку
рэхам блукаюць сны,
стаў у былым фальварку
спіць у чаканні вясны.
Над заімшэлай крушняй
хвоі вартуюць цень,
дрэмле пад дубам вячыстым
стомлены цёплы дзень.
Там — зарападныя ночы,
там — салаўі ў гаях,
там паміраць не хоча
Бацькаўшчына мая.
Цяпер чытаюць
«З татам вырашылі: наспеў час вучыцца па-беларуску». Жанчына расказала, як у 80-я гады ездзіла за 20 кіламетраў ад Мінска дзеля адукацыі на роднай мове

Каментары