Карней расказаў, як з-за канцлагернай худзізны яго прымаюць за Ціханоўскага. Гэта выклікае камічныя сітуацыі

Перад ліфтам адной установы дзед з катэгорыі «высакародных грыбоў» доўга-доўга ўглядаецца, а ўжо ў самой кабіне раптам запытвае:

— Вы из Белоруссии?

Акцэнт і вымаўленне «хрустального сосуда» выдае абарыгена ў невядомым калене.

— Ага, адтуль…

— Я так и понял. Тихановский…

Спрабую патлумачыць упартаму старому (ёсць такая парода непраломных), што не Ціханоўскі, але сапраўды быў сярод тых, каго разам з ім з мяхамі на галаве выкінулі з Беларусі.

— Да-да, будет он мне говорить, я же видел пресс-конференцию, плакал ещё. Не я плакал, известное дело…

— Другі я чалавек, журналіст, проста абодва мы стрыжаныя і практычна аднолькавай камплекцыі — вось і абазналіся…

— Конечно, как со Светланой — он Тихановский, а как один где-то, так уже неизвестно кто — журналистом вдруг стал…

Дзверы на патрэбным паверсе адчыніліся, і недаверлівы дзядуля як рак папяціўся задам, без перапынку бармочучы пад нос:

— Тихановский-Тихановский, я же не слепой, сразу всё понял…

Так, зрэшты, я і не зразумеў: ці суправаджалася «выкрыццё» Ціханоўскага ўнутраным асуджэннем, ці гэтак жа глыбока прытоенай сімпатыяй. Наогул падалося, што ветэран яшчэ тых партыйных часоў, калі лепш напусціць вакол таямнічасці — цалейшы будзеш.

Але не меншы анекдот здарыўся падчас наведвання Сейму Літвы. Парламенцкі клерк, «хутка зарыентаваўшыся», хто ёсць хто сярод запрошаных, падышоў ушчыльную, склаў рукі як у малітве і з жалобным тварам мяккім акцэнтам вымавіў:

— Легенда! Ни больше, ни меньше — легенда!

Нічога не заставалася, як сціпла паўпірацца: маўляў, паважаны супрацоўнік перабольшвае, няма ніякай легендарнасці ў тым, што без патрэбы пасядзеў у турме і г.д.

— Скромность, конечно… Но не надо, действия говорят сами за себя…

Ну добра, хай так. Калі неўзабаве пачалі рассаджваць за стол, той жа чалавек настойліва намагаўся пасадзіць мяне «пад ікону» (па правую руку ад спікера і пад нацыянальным сцяжком), на што я без задняй думкі заўважыў: будзе разумней, каб па цэнтры сеў Сяргей Ціханоўскі — вось-вось ён мусіць з’явіцца.

Гэта быў кароткі, але балючы накдаўн:

— Как, это не Тих…?

Якраз у гэты момант аб’явілася сапраўдная «легенда», і агаломшанаму клерку нічога не засталося, як паўтарыцца, хоць і крыху ў скамечаным выглядзе — усе высакапарныя рэверансы ўжо адбітыя нейкаму самазванцу.

Яшчэ пяць гадоў таму наўрад ці хто нас пераблытаў бы на любой адлегласці — гэта і пазнавальная барада Сяргея Ціханоўскага, і магутны торс. У мяне нават вусоў ніколі не было, чаго хіба не адмовіш, дык гэта хардрокаўскіх патлаў. Але якім бы волатам ты ні быў да пасадкі, пенітэнцыярная сістэма ўсіх выплёўвае аднароднай біямасай.

Цяпер мы пры блізкім росце і аднолькавай вазе (па 79 кг) чымсьці падобныя — і перш за ўсё ў нездаровай худобе. Дык я хоць паступова кілаграмы аднаўляю, а гледзячы на «двайніка» — у тым моцна сумняюся.

Дарэчы, адна з бабулек-дзьмухаўцоў, якая таксама спачатку абазналася, але хутка агледзелася, напрамілы бог прасіла перадаць, каб «ваш Ціханоўскі нарэшце пачаў столькі ж есці, колькі гаворыць». Што законапаслухмяна і выконваю.

• 14
• 0
• 23
• 1
• 2
• 4
• 1
• 2