Karniej raskazaŭ, jak z-za kancłahiernaj chudzizny jaho prymajuć za Cichanoŭskaha. Heta vyklikaje kamičnyja situacyi

Pierad liftam adnoj ustanovy dzied z katehoryi «vysakarodnych hryboŭ» doŭha-doŭha ŭhladajecca, a ŭžo ŭ samoj kabinie raptam zapytvaje:

— Vy iz Biełoruśsii?

Akcent i vymaŭleńnie «chrustalnoho sosuda» vydaje abaryhiena ŭ nieviadomym kalenie.

— Aha, adtul…

— Ja tak i poniał. Tichanovskij…

Sprabuju patłumačyć upartamu staromu (jość takaja paroda nieprałomnych), što nie Cichanoŭski, ale sapraŭdy byŭ siarod tych, kaho razam ź im ź miachami na hałavie vykinuli ź Biełarusi.

— Da-da, budiet on mnie hovoriť, ja žie vidieł priess-konfierienciju, płakał jeŝio. Nie ja płakał, iźviestnoje dieło…

— Druhi ja čałaviek, žurnalist, prosta abodva my stryžanyja i praktyčna adnolkavaj kamplekcyi — voś i abaznalisia…

— Koniečno, kak so Śvietłanoj — on Tichanovskij, a kak odin hdie-to, tak užie nieiźviestno kto — žurnalistom vdruh stał…

Dźviery na patrebnym paviersie adčynilisia, i niedavierlivy dziadula jak rak papiaciŭsia zadam, bieź pierapynku barmočučy pad nos:

— Tichanovskij-Tichanovskij, ja žie nie ślepoj, srazu vsio poniał…

Tak, zrešty, ja i nie zrazumieŭ: ci supravadžałasia «vykryćcio» Cichanoŭskaha ŭnutranym asudžeńniem, ci hetak ža hłyboka prytojenaj simpatyjaj. Naohuł padałosia, što vieteran jašče tych partyjnych časoŭ, kali lepš napuścić vakoł tajamničaści — calejšy budzieš.

Ale nie mienšy aniekdot zdaryŭsia padčas naviedvańnia Siejmu Litvy. Parłamiencki klerk, «chutka zaryjentavaŭšysia», chto jość chto siarod zaprošanych, padyšoŭ uščylnuju, skłaŭ ruki jak u malitvie i z žałobnym tvaram miakkim akcentam vymaviŭ:

— Lehienda! Ni bolšie, ni mieńšie — lehienda!

Ničoha nie zastavałasia, jak ścipła paŭpiracca: maŭlaŭ, pavažany supracoŭnik pierabolšvaje, niama nijakaj lehiendarnaści ŭ tym, što biez patreby pasiadzieŭ u turmie i h.d.

— Skromnosť, koniečno… No nie nado, diejstvija hovoriat sami za siebia…

Nu dobra, chaj tak. Kali nieŭzabavie pačali rassadžvać za stoł, toj ža čałaviek nastojliva namahaŭsia pasadzić mianie «pad ikonu» (pa pravuju ruku ad śpikiera i pad nacyjanalnym ściažkom), na što ja biez zadniaj dumki zaŭvažyŭ: budzie razumniej, kab pa centry sieŭ Siarhiej Cichanoŭski — voś-voś jon musić źjavicca.

Heta byŭ karotki, ale balučy nakdaŭn:

— Kak, eto nie Tich…?

Jakraz u hety momant abjaviłasia sapraŭdnaja «lehienda», i ahałomšanamu klerku ničoha nie zastałosia, jak paŭtarycca, choć i krychu ŭ skamiečanym vyhladzie — usie vysakaparnyja revieransy ŭžo adbityja niejkamu samazvancu.

Jašče piać hadoŭ tamu naŭrad ci chto nas pierabłytaŭ by na luboj adlehłaści — heta i paznavalnaja barada Siarhieja Cichanoŭskaha, i mahutny tors. U mianie navat vusoŭ nikoli nie było, čaho chiba nie admoviš, dyk heta chardrokaŭskich patłaŭ. Ale jakim by vołatam ty ni byŭ da pasadki, pienitencyjarnaja sistema ŭsich vyploŭvaje adnarodnaj bijamasaj.

Ciapier my pry blizkim roście i adnolkavaj vazie (pa 79 kh) čymści padobnyja — i pierš za ŭsio ŭ niezdarovaj chudobie. Dyk ja choć pastupova kiłahramy adnaŭlaju, a hledziačy na «dvajnika» — u tym mocna sumniajusia.

Darečy, adna z babulek-dźmuchaŭcoŭ, jakaja taksama spačatku abaznałasia, ale chutka ahledziełasia, napramiły boh prasiła pieradać, kab «vaš Cichanoŭski narešcie pačaŭ stolki ž jeści, kolki havoryć». Što zakonapasłuchmiana i vykonvaju.

• 6
• 0
• 11
• 1
• 0
• 1
• 0
• 2