«Хлопцаў маладых шкада, бо іх вельмі моцна збіваюць у ГУБАЗіКу». Мовазнаўца Гаранін напісаў пра свае суткі на Акрэсціна
Намеснік дырэктара па навуковай рабоце Інстытута мовазнаўства імя Якуба Коласа «Цэнтра даследаванняў беларускай культуры, мовы і літаратуры НАН Беларусі» Сяргей Гаранін правёў 10 сутак у ЦІП на Акрэсціна за «распаўсюд экстрэмісцкіх матэрыялаў». У фэйсбуку ён апісаў, якім было яго зняволенне.
«Дзякуй усім, хто падтрымаў і турбаваўся, я выйшаў з Акрэсціна.
У якасці справаздачы: за час зняволення для сукамернікаў прачытаны курс лекцый па беларускай літаратуры XI—XV стагоддзяў у поўным аб'ёме. Колькасць слухачоў вагалася ад 18 да 31 у 6-меснай камеры.
Таксама прачытаны лекцыі па квантавай механіцы, японскай эстэтыцы, філасофіі піфагарэйцаў, структуры чалавечага вока, афтальмалагічных захворваннях і метадах іх лячэння, філасофскай сістэме Марціна Хайдэгера, авіяцыйных рэактыўных рухавіках, гісторыі падводнага флоту ад пачатку да ХХІ ст., практычных спосабах ачысткі нафтавых адходаў, гісторыі сіцылійскай мафіі.
Браў удзел у семінарах-дыспутах «Лютаўская рэвалюцыя ў Расіі 1917 года» і «Лепшыя здабыткі сучаснай замежнай і айчыннай літаратуры». Так што трэба ўносіць прапанову ў МУС, каб палітычным пасля Акрэсціна выдавалі не даведку, а адмысловы сертыфікат.
Было ў камеры з намі і пару крымінальных, але іх трымалі ў руках, нават не дазвалялі мацюкацца. Яны ахвотна ішлі на кантакт і падпарадкоўваліся агульным правілам. Адзін хлопец псіхічна хворы быў. Вельмі шкада яго, бо яму не давалі патрэбных лекаў, а без іх ён упадае ў дэпрэсію і ўсяго палохаецца.
Бамжоў двое было, але па чарзе. Адзін зваўся Сірожа. Яго адмылі яшчэ да мяне, і ён ціха сядзеў у куточку. Пасля яго адпусцілі. Пасадзілі наступнага. Але ён сам адмыўся, бо сам прасіўся да палітычных. Яго нават выводзілі з камеры на ўсялякія работы. Аднойчы яму далі на кухні велічэзную торбу турэмных катлет, дык ён прынёс у камеру «для ўсіх». Мы елі — чаму ж не?! Чалавек жа стараўся, зарабіў, нёс, клапоцячыся аб нас, бо перадачы не аддаюць.
Бялізны, натуральна, няма, прагулак таксама, ад спёртага паветра ва ўсіх кашаль, і вочы заплываюць гноем. Ну, вошы — гэта святое.
Хлопцаў маладых шкада, бо іх вельмі моцна збіваюць у ГУБАЗіКу. Адзін быў збіты так, што мог ляжаць толькі на жываце. Паклалі яго пад краты, дзе троху цягне халодным паветрам. Так ён мог спаць.
Тым, хто памятае Савецкі Саюз, псіхалагічна лягчэй: мы, у адрозненне ад моладзі, не здзіўляемся, што «к людям можно вот так относиться», мы нічога не чакаем, ні на што спадзяёмся і ні ў што не верым. Закрылі? Ну дык сядзі і не злуй «гражданина начальника», бо самому ж горш будзе. Прыйдзе час — і ўсё вернецца. Вернецца абавязкова! Бо век так не будзе. Жыве Беларусь!»
Каментары