«Хоць усрыцеся там, а мае карціны ўжо пайшлі ў народ». Што не падзялілі Дзермант, Шпакоўскі і Жыгімонт?
Прапагандысты пакрыўдзілі праўладную мастачку.
З чаго ўсё пачалося? У адным са стрымаў Азаронка Аляксей Дзермант выказаўся пра мастакоў.
«У мяне пытанне да нашых творцаў, мастакоў, тэатралаў… А колькі мы будзем другаснымі ў адносінах да гэтага Захаду?
У мяне ёсць дзве прапановы. У гэтым годзе ёсць дзве даты знакавыя:
1) 80-годдзе вызвалення Беларусі ад фашыстаў.
2) 10 гадоў еўразійскай інтэграцыі. 29 мая мы дзень Еўразійскага эканамічнага саюза адзначаем.
Дзе пра гэта ўсё?»
Праўладную мастачку Святлану Жыгімонт (сяброўку Бондаравай і аўтара пастаральнага партрэта Лукашэнкі) гэта зачапіла. Не так даўно яна выстаўлялася на мерапрыемстве «Данбас у нашым сэрцы» ў Мінску і ўспрыняла словы Дзерманта як плявок. Пакрыўдзілася і на Азаронка.
«Вы раптам выходзіце з Дзермантам у белых паліто і папракаеце мастакоў, што нічога патрыятычнага няма і не прадбачыцца, а толькі толькі адно лайно і палкі?» — напісала яна ў сваім тэлеграм-канале.
«Гэтыя б***ь прыдурваюцца «дзе ж у нас мастакі-патрыёты, дзе карціны?» Ды ёперны тэатр! Што ж вы аслеплі раптам? Вы хоць усрыцеся там са сваімі блэклістамі, а мае карціны ўжо пайшлі ў народ і застануцца як сведчанні, як артэфакты нашага пераломнага часу, як наш эпас».
Дзермант адрэагаваў.
«Творцы культуры, на мой погляд, калі яны прэтэндуюць на ўвагу дзяржавы, павінны быць людзьмі сціплымі, якія ствараюць вакол сябе стваральнае, добразычлівае асяроддзе, а не канфлікты і пастаянныя дэмаршы ад ганарыстасці», — напісаў ён.
«У многіх творцаў у галаве каша, прысутнічаюць самыя розныя ідэі, часам вельмі радыкальныя, якія ідуць у супярэчнасць з інтарэсамі беларускай дзяржавы.
З імі трэба працаваць, і не заўсёды толькі пугай, некаторым можна і трэба даваць шанец на выпраўленне. Працаваць трэба і з творцамі-патрыётамі, там таксама хапае радыкалізму і адсутнасці разумення многіх рэчаў у ідэалогіі, гісторыі, міжнароднай палітыцы», — дадаў ён.
За пару дзён Жыгімонт, здаецца, падастыла, але дроў падкінуў дыпламат і адной нагой дэпутат Аляксандр Шпакоўскі. Пасля новых нападак Жыгімонт і яе сяброўкі Бондаравай на постаць Льва Сапегі ён напісаў:
«Адным не падабаецца Сапега, іншым Сувораў, трэцім Ленін. Чым сканчаецца, калі гуманітарным парадкам дня пачынаюць кіраваць экзальтаваныя актывісты, можна ўбачыць на поўдзень ад нашых дзяржаўных межаў.
У Беларусі створаны Рэспубліканскі савет па гістарычнай палітыцы і гэта адзіны орган, кампетэнтны выпрацоўваць рашэнні ў гэтай галіне».
Дзермант на гэтай хвалі пажартаваў пра «эпічную накольшчыцу» (Жыгімонт — саўладальніца тату-салона).
Жыгімонт зноў успыхнула:
«Карацей, вось ёсць у вас Савет па гістарычнай палітыцы, сядзіце і не вякайце!
Паводзьце сябе сціпла і «стварайце вакол сябе добразычлівае асяроддзе». А ўжо Сапегаў або Кунцэвічаў у кожным горадзе і пасёлку наставяць, не ваша халопская справа!
Вось такі ў нас дарадца-пасланнік РБ ў РФ».
Выбіцца ў высокае мастацтва Жыгімонт пакуль так і не ўдаецца.
Цяпер чытаюць
Крутога айцішніка, які вярнуўся з Польшчы, кінулі за краты за фінансаванне «экстрэмізму»19
Каментары
Беларусы научили ее рисовать, но гены пальцем не задавишь: лезет рашистское нутро.