Шрайбман: Я лёгка ўяўляю беларускае грамадства, якое вяртаецца ў стан 2019 года. Але не ўяўляю ўладу, якая вяртаецца туды ж

У новым выпуску ютуб-канала «Гадзіннічак цікае» аналітык Арцём Шрайбман адзначыў асноўную змену ў развіцці краіны за апошнія пяць гадоў.

На яго погляд, з 2011-2012 гадоў і да 2020-га Беларусь, нягледзячы на ўсе цяжкасці, паступова рухалася ў бок Захаду. Гэта быў працэс павольнай вестэрнізацыі, які выяўляўся ў дробязях: развіцці IT-сектара, рынкавых рэформах, з'яўленні новых гарадскіх прастор. Шрайбман характарызуе гэты перыяд так:

«Апошнія дзесяць гадоў да 2020 года, сяк-так, зігзагападобна, але краіна вестэрнізавалася, рабілася больш падобнай на сваіх заходніх суседзяў, (…) плаўна, спачатку павольна, потым хутчэй, (…) адкрывалася, рабілася больш прагрэсіўнай».

Пасля 2020 года гэты рух спыніўся і змяніў кірунак:

«Я не магу адназначна сказаць, што людзі сталі нейкімі больш зашоранымі. Але развіццё краіны, як не толькі палітычнага арганізма, але і як эканамічнага арганізма, як нейкага інфраструктурнага арганізма, гэта значыць у цэлым краіны, яно быццам або затармазілася, або перанакіравалася на ўсход».

Цяпер, даводзіць аналітык, усе новыя праекты — бізнэс, транспартныя маршруты, турыстычныя плыні — скіраваныя на Усход».

Гэтая змена, працягвае Шрайбман, выклікае пачуццё ізаляванасці. Людзі ўнутры Беларусі могуць не так востра заўважаць гэты працэс, бо прызвычайваюцца да яго паступова, адаптуюцца. Аднак для тых, хто прыязджае ў краіну зрэдку, змены відавочныя:

«Фідбэк ёсць, што кітайскія машыны, рускія турысты, менш беларускасці. Каб яе знайсці, яе трэба шукаць».

Як пяць гадоў змянілі беларускую ўладу

На погляд Шрайбмана, тыя траўмы, якія былі нанесены беларускаму грамадству падзеямі 2020 года, «амаль цалкам зажывуць, людзі пераключацца на іншы парадак дня». Калі ж гаварыць пра ўладу, то некаторыя змены аналітыку бачацца незваротнымі пры захаванні ўлады Лукашэнкі:

«Я ўяўляю лёгка беларускае грамадства, якое вяртаецца ў стан 2018-2019 года. Пры правільных уводных.

Я не ўяўляю сабе беларускую ўладу, якая вяртаецца туды ж. Я не ўяўляю сабе беларускую ўладу, якая зноўку бярэ сваім арыенцірам нейкую пабудову прагрэсіўнай такой усходнееўрапейскай Швейцарыі/Сінгапура. Я не ўяўляю сабе беларускую ўладу (пры Лукашэнку, вядома ж), якая выдыхае нарэшце і кажа: «Добра. Так, праехалі, праехалі. Усё, рабяты. Мы зноўку з вамі як бы не ваюем».

Аналітык запэўнівае, што перамены немагчымыя, нягледзячы на прысутнасць у атачэнні Лукашэнкі чыноўнікаў, якія лічацца лібераламі.

«Да 2020 года, нават, я б сказаў, да канца 2019 года (мне здаецца, што згасанне адбылося тады), існавала надзея, у тым ліку ў дзяржапараце, у тым ліку наверсе, ва ўрадзе, што ўсё вось гэта можа некуды эвалюцыянаваць у прагрэсіўны бок. (…)

Я сабе не ўяўляю сёння нават вось гэтых чыноўнікаў, якія вераць, што пры Лукашэнку магчымыя нейкая лібералізацыйная мадэрнізацыя, еўрапеізацыя, нешта звязанае з разваротам, што пры Лукашэнку можна развярнуць будаўніцтва гэтай дзяржавы ад рэакцыі кудысьці ў іншы бок».

• 5
• 0
• 1
• 0
• 0
• 2
• 0
• 0