Банкаўскія інсайдары лічаць новыя санкцыі супраць чатырох беларускіх банкаў малазначнымі. І вось чаму

Раней банкі, згаданыя ў свежым, 18-м пакеце, ужо траплялі пад еўрапейскія абмежаванні — іх адключалі ад SWIFT. 

SWIFT — гэта сістэма абмену банкаўскімі паведамленнямі, па якой перадаецца інфармацыя хто, каму, за што і колькі павінен. 

Адключэнне ад SWIFT не забіла ўсіх знешніх аперацый згаданых банкаў, але зрабіла даражэйшым абслугоўванне некаторых валютных плацяжоў для іх саміх і, адпаведна, іх кліентаў. Некаторыя вонкавыя сэрвісы ў прынцыпе адваліліся, кліенты перабеглі да іншых банкаў.

Але гэта таксама не стала крытычным ударам, таму што гэтыя банкі арыентаваныя на абслугоўванне кліентаў, якія праводзяць аперацыі ўнутры Беларусі, або ўнутры гэтак званай Саюзнай дзяржавы Беларусі і Расіі. 

Цяпер гэтыя банкі атрымалі «поўную забарону» на транзацыі. Што гэта азначае для іх? 

Як кажуць «Нашай Ніве» банкіры, на практыцы гэтыя банкі не змогуць працаваць наўпрост з пасярэднікамі з трэціх краін, праз якія раней ішлі плацяжы. 

«Ранейшае адключэнне SWIFT не азначала аўтаматычна, што працаваць нельга. Некаторыя плацяжы ішлі, напрыклад, праз Грузію, Казахстан, Сербію, Турцыю і гэтак далей.

Была магчымасць і наўпроставых плацяжоў па тых кантрактах, якія былі — або як быццам бы «былі» — заключаныя да даты ўвядзення санкцый. 

Цяпер гэтая магчымасць адпадае ва ўсіх валютах, таму што нават турэцкія ліры ці тэнге — усё роўна SWIFT, які працуе з Бельгіі. Адпаведна, усё бачна. І альтэрнатывы гэтаму няма. Але яны і так, пасля санкцый 2021 года, не разглядаліся як банкі для абслугоўвання імпартных кантрактаў», — заўважае банкір. 

Апроч SWIFT, у свеце ёсць іншыя квазісістэмы абмену банкаўскімі данымі, напрыклад, кітайская CIPS, але яна толькі для разлікаў у юанях, і беларускія банкі туды не бяруць, хаця тыя і вельмі хочуць.

У 2022 годзе заяўлялася, што працэс гарманізацыі пачаўся і неўзабаве да CIPS будзе падключаны Беларусбанк, а потым і астатнія. Але гэтага не здарылася. Кітайцы кулуарна тлумачаць, што гэта праз непадрыхтаванасць беларускага апаратнага і лічбавага комплексу. Але рэальнасць, хутчэй, іншая: кітайцы проста не хочуць рызыкаваць, супрацоўнічаючы з беларускімі банкамі толькі для зручнасці апошніх — вялікага камерцыйнага сэнсу для саміх кітайцаў у гэтай мадэлі няма.

«Адпаведна, згаданыя ў пастанове банкі аказаліся адрэзаныя ад фінансавага сектара і нават у рамках ЕАЭС могуць працаваць толькі з Расіяй, у якой ёсць свая ўнутраная сістэма абмену банкаўскай інфармацыяй. Нават Казахстан тут ужо не дапаможа. А значыць, калі нехта па нейкіх прычынах захоча прыняць праз гэтыя банкі валютны плацеж, то ў тэорыі яму спатрэбіцца мінімум два, а тое і тры дадатковыя пасярэднікі, каб схема выглядала так: плацельшчык — першы пасярэднік у трэцяй краіне — другі пасярэднік у Расіі — падсанкцыйны беларускі банк», — дадаў фінансіст. 

Але на практыцы, кажуць нам, гэтыя санкцыі малазначныя і не ўплываюць на па-сапраўднаму важныя для рэжыму сферы. 

«Напрыклад, плацяжы трэціх краін за беларускі калій ідуць праз Беларусбанк. Як і за іншы — драбнейшы ў параўнанні з каліем — імпарт тавараў дзяржаўнай вытворчасці. 

«Поўнай забароны на супрацоўніцтва» з Беларусбанкам няма. У яго адкрытыя карэспандэнцкія рахункі ў многіх банках Еўрасаюза і ў банках іншых еўрапейскіх краін, якія ў Еўрасаюз не ўваходзяць.

Калі б і па каліі ў схему прыйшлося ўводзіць дадатковых пасярэднікаў, гэта было б адчувальна для дзяржаўнай эканомікі.

Такія кантракты не атрымалася б перакінуць нават на прыватныя беларускія банкі, бо тады і для іх траплянне пад санкцыі было б толькі пытаннем часу. Але гэтага пакуль няма, таму новыя абмежаванні не варта лічыць сур'ёзнымі», — рэзюмаваў суразмоўца «Нашай Нівы». 

• 1
• 0
• 0
• 8
• 1
• 0
• 2
• 0